सगरमाथामा चढनेहरु सबै तेन्जीग,पासांग,हुदैनन्
न त जुनको ताबेई,एडमन हिलारी मात्र चढछन
कोहि-कोहि राजनीति गर्नेहरु पनि पुग्छन
टुप्पो भन्दा पनि माथि कहाँ पुग्छन पुग्छन
सबै पुग्न नसक्ने ठाउमा पुग्छन उनीहरु
तेन्जीग,पासांग,जुनको,एडम पुगेभन्दा माथि
सगरमाथा धेरै माथि हुनेगर्छ त्यसै त
तलबाट बोलेको,कुर्लेको केहि सुनिन्न
न पहाडीहरूको च्यातिएको दौरासुर्बाल देखिन्छ
न मधेसीहरुको फाटेको धोतो देखिन्छ
अरु त अरु सेर्पाको बक्खुको मयल पनि देखिन्न
थारु,लिम्बी,पोडे,चमार,मगर,कसैको केहि देखिन्न
गरीबीसँग जीवन गुरार्दा सबैले गर्थे मलाई तिरस्कार
जागिर खाए पैसा कमाए तिनैले भन्छन सर नमस्कार
बेरोजगारको भूमरीमा रिङ्गटिदै म ढल्दाखेरी
गरीबको डंडेलोमा भित्र-भित्रै जल्दाखेरी
साहाराको हात माग्दा भन्थे तैले के नै गर्छस ?
यही पाराले जिन्दगानी कहिलेसम्म धान्न सक्छस ?
आज फेरि यिनै महान ठान्छन मेरो विचार
जागिर खाए पैसा कमाए तिनैले भन्छन सर नमस्कार
अनगिन्ती पीडासँगै छट्पटी भई मर्छा पर्दा
पिरोलिदै आँखाबाट रोदनका आँशु झार्दा
सम्हालदिने श्रीमती नै झर्किएर पर सर्छे
साथ दिनु त कता हो कता माईतीको पो घुर्की लाउँछे
न भुतको संझना छ, न चिन्ता छ भविष्यको
जाहाँ जे पायो डकार्छन्, कुरा गर्छन् हविष्यको
को हौँ भन्ने हेक्का छैन, कर्तव्यको त के कुरा
वर्तमानको कार्यभार, के गर्लान् यस्ताले पुरा !!
भाषणले मुलुक बन्ने, सपना जो देखाऊँछन्
विपनामा पुरा हुन्न, जनतालाई सेकाउँछन्
मातृभूमि चिथोरेर,... कुरुप यीनले पारिसके
कता जाने हो त्यै तिर, खुट्टा यीनले सारिसके !!
खुलामञ्चमा गर्दाछन्, मुलुक टुक्र्याउने भाषण
कति झेल्नु पर्ने हो, हामिले यो निर्लज्ज शासन
आज एकजना पुरानो व्यबस्थाका हिमायति नेताले
जेष्ठ १४ मा संविधान बन्दैन भनेछन्
५७ दिन मात्र बाँकि छ औँलामा गनेछन्
उनको कुरा बुझन सकिन्छ
ईच्छा त्यसै माटोमा मिसिएर मकिन्छ॥॥
यता नयाँ नेपाल बनाउन हिँडेकाहरुको ताल वेताल छ
प्रजातन्त्र-लोकतन्त्र-संघिय गणतन्त्र
यीनका मुखमा झुण्डिएको मुल मन्त्र
विचार छरिएका छन् यत्र तत्र.......
ठेगान छैन बोलिको चलाउदाछन् मनपरितन्त्र॥॥
दुवैको एउटा समान अनि सदावहार चरित्र छ
यिनले सधैँव लिन्छन् जनताको ठेक्का
आजकल घन्टाघर समय भन्दैन
हरेक घण्टा डाको छोडेर रुने गर्छ
टांग..तांग.. गर्दै धर धरी रुन्छ
भन्छ संबिधान चाहियो चाहियो रे
यो अन्तरिम संबिधान चाहिएन रे
विधिको शासन माग्छ रुदै रुदै
फुलिदै फुलिदैन,कति प्रयास गरे
बरु जान्छु भन्छ बानेस्वर घेर्न
६०१ को झाको झार्छु भन्छ
नागरिक अधिकार स्थापित गर्छु अरे
गुण्डाराज अन्ते गर्न जाउ पनि भन्छ
जीवन हर्षित छ
आकर्शित छ,
अर्थपुर्ण छ
बिरङ्गीत छ
अनी रोमान्चित
यहाँ साकुरा फूल्दा ...
यहाँ पैयु र आरु
बेली र चेरी फूल्दा ..
ह्वाङ नदीको सेरोफेरो
बाटा र गल्लीहरु
छेवैको सउल पार्क
अनी नदी किनार,
कुनै नवजवानी युवती
पहिलो रजरस्वाल,
हुर्किन्दै गरेको बैश झै
सेताम्य छ,
राताम्य छ
पहेलपुर....
अनी बिरङीत ...
साकुराका फुलहरुले ..
पैयु, चेरी र आरुका फुलहरुले ।
न शिद्धान्त फुल्यो याहाँ, न व्यबहार फक्रियो
न विचार फल्यो याहाँ, न राजनीतिले बाटो पक्रियो ।
चुनाव आयो मत मागे, जनताले त्यो दिए
उनिहरुको भयो भलो, मुलुक यो.. कक्रियो ।
इमान सव बेचियो, आफन्त सेचियो
जमान पोलियो, झुठ मात्र बोलियो ।
आश्वासन बाँडियो, जनताले पत्याए
जनताको विश्वासमा, पानी पो फेरियो ।
सहकर्मि सहधर्मि, धरापमा परेका
कबोलेका काम यीनले, काहाँ छन् गरेका ।
अहिलेको आवष्यक्ता, शान्ति र संविधान
यीनैका कर्मले, हुदै छ व्याबधान ।
नबुझ्नेहरुलाई, जनताको चाहना
कति पो पर्ने हो, हामिले सहन ।
न विकास भाको छ, न शान्ति छाको छ
जाहाँ जे भेटिन्छ, त्यो सवै खाको छ ।
भो अब अति भो, चार चाहिँ नगर
जे गरेनि सहन्छन्, यस्तो भर नपर ।
शिद्धान्त हामिले, चपाउन मिलेन
विचारको के कुरा, केहि पनि छिलेन ।
सदा सर्वदा यस्तो त, गर्न काहाँ पाइन्छ
तितो भए "तै खा भाई",
मिठो भए "मै खा भाई"!
झोलसबै बुहारीलाई,
चोक्टा सबै भाऊजुलाई!!
लिन हुदा "म तेरो दाई",
दिन पर्दा "कसो गरौ भाई?"
पाडो जन्मे "ला मेरो भाई",
पाडि पेवा भाउजुलाई!!
ट्वाक खाने तिमी दाई,
भेलीको ब्याज भाई लाई,
त्यसमाथि थर्काई अझै,
"किन भनिस भाऊजुलाई??"
मस्ती गर्ने झिल्के दाई,
पिटाई खाने तिन्के भाई,
काँडा सबै बुहारीलाई,
छाना माथि बाट झुण्डिएका फर्सी,
घारीघरको छेउ मै
ठुलो पिपलको बोट,
अनि
केराको घारी,
झुंडी रहेका मालभोग केराहरु,
आज किन मेरो गिद्दीमा
झुण्डिएको होला ?
लटरम्म फलेका
अम्बा र अनारका फलहरु,
इनार कै छेउमा
एकातिर अमला
र
अर्को तीर आपको बोट,
निबुवा, ज्यामिर र कागतिका बोटहरु
घरका समझना दिलाउँदैछन्,
चुलेशिले भोगटे ताछदा
च्वाटटै औला काटिदा
सैपत्रिको रस निचोरि
औषधि उपचार गरिन्थ्यो,
ढकमक्क फुलेका
ति पारिजातका फूलहरु
बोट हल्लाउँदा
मोती झरे झैँ भान हुन्थ्यो,
आज किन
गूंजी रहेछ मेरो कानमा
हजुरआमाले मन्दिरमा बसी
भटभटाएको
संस्कृतका ति श्लोकहरु,
म महसूस गर्दै छू
आरतीको राप अनि
धुपबत्तीको बासना,
होइन आज के भो मलाई ?
विचार गर, सोच
म समृद्ध भएँ भने कैयन् पटक ठग्न सक्छौ मलाई
ठग्नुअघि सोच्दा वेशै हुन्छ होला
एक माघले जाडो जाने हैन आखिर
पुष त फेरि पनि आउँछ तुषारो डाक्दै
चिमोट्ने माघ लिएर
आफन्त गोमनहरू
खूब सोच, गम खाउ डस्नुअघि
म तिम्रो विषले मरिनँ भने
पटकपटक डस्न पाउँछौ मलाई
एउटा औँशी छलेर फगत
अँधेरी सबै रात छल्न सकिन्न क्यारे
रात त आइरहन्छ भयलार्इ बोकेर
र, तिम्रा तृष्णाहरूलाई छिन्नभिन्न पार्छ
मायाका माझीहरू !
