भ्रष्टहरुको विरुद्धमा चलोस् श्रष्टाहरुको कलम
तव मात्र लाग्नेछ मनमा पिडितहरुको मल्हम
यो हो मुलुकमा फैलिएको, रोग क्यान्सर सरि
मुलुक खोक्रो तर मख्ख छन् याहाँ भ्रष्टाचारि॥
नैतिक्ता यीनले चपाईसके छैन कुनै लाज सर्म
पैसा भए पुग्ने यीनलाई, राख्दैनन् पदको मर्म
भ्रष्टाचारको प्रमाण पुगि कारवाहि गरदा पनि
षडयन्त्र हो भनि खोक्छन्, जेलै पो परदा पनि॥
काँडा संग डर लागे फूल टिप्न नजाउ
जेल जान डर लागे घुस तमि नखाउ॥
विछोड्को डर लागे माया पृति नजोड
इज्जतको डर लागे अनुशासन नतोड॥
दुधमा पाके खीर बन्छ पानिमा भात
राम्रो गरे स्यावासि त नराम्रोमा लात॥
कोदो रोपे कोदै फल्छ धान रोपे धान
कुकर्मको फल कहिल्यै हुदैनहै मान॥
आज मलाई किन-किन केहि लेख्नै मन लाग्दैन
मन उद्वेलित छ.... केहि गर्न जाँगर नै जाग्दैन
विहानको चिसो मौसम तात्दै जादाँ मन फिर्छकि
अक्षर वहाउनलाई दिमाग भित्र केहि छिर्छकि॥
कोकोहोलो आवाज विच संवाद सुन्न सकिएन
के लेख्ने हो! त्यहि भएर मनमा गुन्न सकिएन
आवाज शान्त भएपछि मननि शान्त भइजाला
तत् पश्चात् पोख्ने छु भावना अक्षरमा काला॥
कसलाई भनु म शहिद, मृत्यु-दण्ड दिई झुण्डाईयो, जसलाई
कसलाई भनु कर्मबिर, देशका लागि रगतका बगाए,उसलाई
या जिउदै मर्न बिबश ती, सहिदका आमा र बिधवाहरुलाई
या ब्यर्थै झुन्डाएका, ती मास्टर र उनका परिवारलाई - !
कनिका–टीप,
सडल चम्र्ममा राख्छन् सीप,
थामन प्राण,
विष्णुमतीमुनि अनगिन जल गो
करवीर चिताले पुस्तौँ दाबी
समाज, व्यक्ति कुन हो पापी ?
मलको थुप्रो सडक किनार
ज्ञानी गुनीको चल्दछ धार
दृगमा दिल खै ?
मानवता गीत हजार !
धम्र्मपथमा प्रेम–प्रसार
कसकन मूक अपील है ?
वैज्ञानिक एक धम्र्मतन्त्रले
राख्दछ स्थिति यो च्यापी !
समाज, व्यक्ति, कुन हो पापी ?
ए रे मखमल सेज मुलायम !
आधा घण्टा देऊ त टायम,
निम्ता मान,
यो चिथराको, चोक–चराको,
त्यक्त, अजान !
उडुसहरुसँग सोध त केही,
निज मानवताको नापी !
समाज, व्यक्ति कुन हो पापी ?
म गरीबी र अभावको असहय पीडा ले कराइ रहेछु,
तर पनि म भित्र संतोष छ;म भित्र मुस्कान छ ।
वेरोजगारी र असाक्षर्ताको मार पनि खेपेकै छु,
तर पनि म भित्र इच्छाशक्ति र पौरख छँदै छ ।
म नातावाद र कृपावादको जड्मा जकडिएको छु,
तर पनि म भित्र भाइचारा र सद्भाव छ ।
म चाप्लुसी र चाकडीको रोग बाट पीडित छु,
तर पनि म भित्र काम र कर्तव्यको वोध छ ।
म छुवाछुत र कुरिति ले कलङ्कीत छु,
तर पनि म भित्र धर्म र संस्कृतिप्रती को आदर छ
म अधिकार र कर्तव्यको खिचातानी मा अल्झेको छु,
तर पनि मभित्र विवेक र कर्तव्यबोध छ ।
पहिलोपल्ट जब मैले फोन लगाएँ
आउँछु भनेकी छन् बगैंचामा भेट्न
मेरो यो पहिलो भेट हुनेछ
सुन ए ! चिरबीर अनि कोकील चरीहरु
सुन ए ! रुख , झर्झर् पातहरु
सुन ए ! कल्पनाको आकारदिने बादलहरु
सुन ए ! सुगन्धीत खुश्बु पवन
सुन दिलको मेरो पुकार
सुन ए ! सित्तल नीलो आकाश
सुन ए ! सहारा दिने धर्ती आमा
प्रतिक्षा गरिरहेछु म जस्को
रमणीय तलाउमा म सेतो हाँस भएर
पर्खाइमा पानीको तरङ्ग फैलाई तैरिरहेछु
उनी सेतो हँसिनी भएर नभ तलाउमा आउनेछिन्
हामी दुईबाहेक कोही हुने छैनन् यो तलाउमा
आउँदिनन् जबसम्म
मेरो सामु अगाडि उनी
सुन्दर तन र मनको
के कुरा गर्नु
ति सबै आफै बोल्छन
तर उनको नसुनेको
त्यो
कोकिलकण्ठ बोली
सुन्न पाएमा सायद
मेरा मनका चाहना
र भावना अझै
अरु पग्लिने पो
थिए कि ?
जसरी हिमालयका हिउँहरु
प्रचण्ड सुर्यको ज्योतीले
पग्लिए सरी
र ति पग्लिएका
मेरा मनका रहर
र चाहनाले
एक
बैंसालु लहर उत्पन्न गराई
सँधै सँधै उनकै त्यो सुन्दर
र आकर्षित तनमन
मेरै
अंगालोमा बाँधेर
सिंचित गरिरहने थियो कि
र हामी दुबैका
कैयौ बर्ष देखि
प्यासी रहेका
यौन कुण्ठाहरु
माया,
प्रेम, स्पर्सको
र चुम्बनको साउने झरीले
तृप्त हुन्थे कि अनि
हामी दुबैको संसार
एक
सुन्दर फुलबारी बन्ने थियो
तर यसमा मैले एक्लै
आँटेर के गर्ने ?
सद्गुणिँ त्यो हो जो दु:खमा नि हाँस्न सक्छ
बिवेकि त्यो हो जो शत्रुसंग नि मित्रता गाँस्न सक्छ
इमानदार त्यो हो जो वचनको पालना गर्न सक्छ
परोपकारि त्यो हो जो अरुको पिडा नि हर्न सक्छ
लिच्चड त्यो हो जो आफुसंग हुदाँ हुदै माग्न सक्छ
कायर त्यो हो जो अप्ठ्यारो पर्ने वित्तिकै भाग्न सक्छ
साहसि त्यो हो जो चुनौतिसंग जुझ्न सक्छ
बुद्धिमान त्यो हो जो अरुको मार्का बुझ्न सक्छ
मुर्ख त्यो हो जो कुरा नबुझि सन्किन सक्छ
कुप मण्डुक त्यो हो जो अरुको कुरा सुनेर मन्किन सक्छ
लोभि त्यो हो जो नबोलाएको भोजमा ऊपस्थिति जनाउन सक्छ
चतुर त्यो हो जो आफ्नो कुरा अरुलाई मनाउन सक्छ
एक जना मित्रले भन्ने गर्नुहुन्थ्यो
बाँच्नु पर्छ धेरै कुरा देख्न र सुन्न पाईन्छ
कुरा यत्ति हो त्यो सव सहने हिम्मत चाहिन्छ
आज याहाँ त्यस्तै हुन लागेको छ
हिजोका वाचा कबुलहरु लत्याएको देखिदै छ
शान्ति र संविधानको बाटो छेकिदै छ
हतियारमा धार लगाउने फर्मान जारि भएको छ
फेरि हत्या र हिंसाको बाटो तिर ध्यान गएको छ
कसैलाई फाईदा नहुने यो द्वन्दको खेतिले
खै कस्का करङ भाँचिने हुन्,
को विधवा वा विदुर हुने हो
कसको काख रित्तिने हो,
कसको बा-आमाको साथ सिद्धिने हो
यसै भन्न सकिदैन,
किन उन्मादिहरुको मन भकिदैन !
