रुखो बोलि खोक्र आडम्बर
दोहोर्याइ रहने किन हो वारम्वार
त्यहि देखेर दिक्क छु
बुझ्दिन यो लिला अपरम्पार
जोड, घटाउ, गुणा, भागा
हुँदैन यो दिमाग जागा
केहि गर्दा नि नमिल्ने यो बोलिको हिसाव
त्यहि भएर ठान्दछु म आफैँलाई अभागा
व्यबहार उड्ने कुतितिर बोलि जाँदोछ काँसी
त्यहि भएर म वक्र लठ्ठक्,
बस्दोछु रुन्चे हाँसो हाँसि
कुरा सुन्छु ठूला ठूला विचार देख्छु मरन्च्याँसे
आफन्तको विल्लिबाठ् छ वैरी भने गजव हाँसे
दिमाग मेरो भ्रमित छ कोहि छौकि बुझाइदिने
उल्झनमा परेको यो गुथ्थि मेरा सामु सुझाइदिने
कविताहरु - पृष्ठ २९
लेखकहरू
हिजो अस्ती,
चतुर्दसीको भोलीपल्ट,
वा
परेवाको अघिल्लो दिन,
भनौ
शरीर रङ्गिन भएको दिन
वा
धर्तीभरी रङ्ग पोखिएको दिन
तिमीले फागुपुर्णे मनायौ
तिमीले होली मनायौ,
त्यो भन्दा ठुलो कुरा त!!
चैत्रमा छरिएको बतास जस्तै
होलीका सयौ कबिता कोर्यौ
डोलीका लाखौ सेरहरु कोर्यौ
चोलीका कोटी कोटी बयानले
मुक्तक भन्यौ
म जाँन्दछु ..
तिमीलाई होली थाहा छ
तिमीलाई त्यस्को कबिता थाहा छ
गजल थाहा छ
अनी हो यस्तै यस्तै
अरु थुप्रै थाहा छ
तर
एउटै छ धर्ती
एउटै छ गगन
उस्तै छ जल
एउटै छ पवन
उस्तै छ बस्ती
उस्तै छ जीवन
एउटै छ चाँदनी
उस्तै छ चमन
तर किन?
यो भिन्न छ
मन खिन्न छ
खोज्दैछु म के?
जादैछु म कहाँ?
त्यो बर छैन
त्यो पिपल छैन
त्यो तलाउ छैन
त्यो हिमाल छैन
त
कसोरी म मानु!!
आजभोली म सोच्ने गर्छु
दाँत किटी किटी
भए नभएको बल मुठ्ठीमा लगाई
म गम्भिर भएर सोच्ने गर्छु
निरन्तर अनवरत
त्यहि सोचाईको उपज
मेरो कल्पना बनेको छ
मेरो एउटा महत्वाकांक्षा
फलस्वरुप यस्तो लाग्छ
एकपटक मेरो देशमा सुनामी आए हुन्थ्यो
हो साँच्चै सुनामी
ईतिहास साक्षी छ
सुनामी पछिको ध्वस्त संरचनाको
निश्चय नै ध्वस्त हुन्छ
अनि निर्माण हुन्छ नयाँ
त्यसो हो भने सुनामी आउनै पर्छ
मेरो परिदृश्यमा सुनामी मानव बस्तीमा हैन
टुक्रिएर, छरिएछ छाती
जलनले पोलेछ छाती
मलम के छ र लाउने
हरपल, चर्किएको छाती !
म भन्ने, थियो रे छाति
थियो दुर, एक् साथि
कल्पि कल्पि रुन्छ छाति
यो छाति मेरो छाति !
दर्द भरिएको छाति
कर्द भएछ छाति
रात त रात हो जहाँ, अँध्यारो हुन्छ
नानी चल्छ, ईसारामा जहाँ बात हुन्छ ।
उमङ खिल्छन, मनमा फुल्छन फुलहरु
झुल्छन कति संग-संगै लहराउदै तुलहरु ।
बनाउछन जवानले, आ-आफ्नै बाटाहरु
रुक्छ के र समयले, भत्काउछ बाधाहरु
नअल्झि बढि रहन्छ, समयका खाताहरु
नदेख्ने धेरै छन, रमाइला तेस्तै पाटाहरु
जीवन यात्राको
उकाली-ओराली हिड्दा
जब बिज्छन काँडा अनि
लाग्छ ठेस पिरो,
ऐयाको मरहम बनेर
त्याहा आमा उभिएकी हुन्छिन ।
कर्म-मर्म र धर्म-अधर्मको
भार बोकि
जब सन्तती
असिना-पसिन भई
ढल्बलाई रहेका हुन्छन,
शितल छाहारी र
चीसो पानी भई
आमा नजिकै पर्खिएकी हुन्छिन ।
आफ्ना रक्तकणहरुलाई
ध्रुवतारासरि चम्काउने चाहानामा
तन-मन र धन समर्पित गर्छिन
तर बिडम्बना,
कलियुगे सपुत
माउखानी भैदिन्छन,
हो,
आमा पुरानो टालोसरि भै
एक कुनामा थन्किएकी हुन्छिन ।
उस्तै छाला उस्तै हाड
उस्तै ति नशाहरु
उस्तै मासु उस्तै रगत्
उस्तै ति बहावहरु
उस्तै मुटु उस्तै धड्कन
उस्तै ति श्वासहरु
उस्तै आँखा उस्तै नजर
उस्तै ति दृश्यहरु
फेरि यो भिन्नता किन?
अनि विभेद किन?
म मान्छे उ मान्छे
तिमी मान्छे हामी मान्छे
फेरि यो शत्रुताको आभास किन?
मान्छे मान्छे बीच द्वन्द
मान्छे मान्छे बीच क्रन्दन किन?
ईश्वर उहि,प्रभु उहि
बुद्द उहि,अल्लाह उहि
मात्र आस्था फरक हुन्छ
आखिर भगवान एकै हुन्छ
उन्का परेली झुक्दा झुक्दथ्यो आकाश,
थियो ऊन्मा केहि बात,
हो,खास थिईन मेरी प्रियसी ।
ति ओठ हाँस्दा हाँस्थ्यो "निराश",
ऊन्को ढुक्ढुकीसँग चलथ्यो साँस,
हो,खास थिईन मेरी प्रियसी ।
जब आउथ्यो झरि-चीसो रात,
ति अंगालो भैजान्थे न्यानो बाँस,
हो,खास थिईन मेरी प्रियसी ।
ति केशु सँग जब मस्कनथ्यो बतास,
अहो!क्या हुनथ्यो गोपी-किशन रास ,
हो,खास थिईन मेरी प्रियसी ।
अपवाद छाडेर,
अब्बल अंक डाक्टर ईन्जिनियर
दोयम सार्वजनिक संस्थातिर
सिम निजामति सेवामा
चहार शिक्षण पेशामा
यस बाहेकका राजनीतिमा जान्छन्
हुने नहुने सवै खान्छन्!!
उदेश्य यीनको फगत धन कमाउने
त्यसकै बलमा रवाफ जमाउने
मुलुक र जनता बन्धक राखेर
छिमेकि रिझाउछन् सरणम् भाकेर!!
नीति भन्दानि नियत सफा छैन
देश र दुनिया प्रति वफा छैन
आफु र आफन्तलाई पोसेका
बाकिँ सवलाई शोसेका!!
शिक्षा क्षेत्रको नि हालत उस्तै छ
युवा उर्जा उसैले चुस्तै छ
ब्यबहारिक्ता र ब्यबसाईक्ता निल छ
नैतिकताको ढोकामा बन्द सिल छ!!
