अहिले, अहिले, यही, यही क्षण
ढुकढुक हो
परिवर्तनको मधुर ज्वलनको
जीवन–नामा स्पन्दनको
मुटुका कदमको टुकटुक हो
तातो रगतको, जिउँदो रगतको, चल्दो रगतको
भकभक हो
विश्वको नाडी व्यक्तिको जीवनभित्र घुसेको
भित्र चलेको टिकटिक हो
यस कलपुर्जाको यो चालू सद्यो अनुभूत
चकचक हो
खण्डित समय गनाउन सानन्द,
सचेतताको स्तरमा चल्दो
एक लङ्गुरको लुगलुग हो !
अनलशिखाझैं कलिली सुन्दर !
मधु–ज्वाला !
यो दृगपथमा पक्राउ बसे सरि,
भन तिमी को ? ए ! बाला !
मधुर रहस्यको मुसमुस ग्रन्थि,
रेशमी–तहले बाँधी,
वाणी तिरस्कारिणी ! बोल्छयौ
सुगन्धका के शव्द–कणीहरु
सम्मोहनले साधी ?
आत्मप्रकाशमा नै के भन
तिम्रो ब्रीडा–लाली ?
संसारी यो स्तरमा उत्रन
शरमिन्छयौ कि ?
सुकुमारी !
किनकि छ तिम्रा भावहरुको
अतिशय मृदुल, अलौकिक, मसिनो,
जाली ?
क्या ऋतु आयो, भू–इन्द्रेनी शश–पागल !
मौरी गुनगुन खग चञ्चल !
स्नायु चपल औ मुटु खलबल !
पहिला बत्ती यसरी बलेथे सृष्टिको आदि मिरमिरमा,
प्रथम लहरको फिरफिरमा !
शिवले पट्टल खोल्ने काल !
गौरी लाली लिन्छ हिमाल !
उर्वशीको प्रथम झलकमा विक्रमको झैं मुटु डल्लो,
घाउ बनीकन सूर्य अडेको, टक्क छ,
हेरन,
अस्ताचलको चुली उपल्लो !
म रङ्गीचङ्गी छु वसन्त छोरी ।
म जन्मिएँ कोकिलले कर्राई ।।
झुसिल्किराको सपना सिँगारी ।
दिए पखेटा प्रभुले मलाई ।।१।।
म हूँ पहीली बुझ पङ्खदार ।
वसन्तको फूल लिँदी सिँगार ।।
कता कताको सुकुमार सार ।
फुलेर उठ्दो क्षणको विचार ।।२।।
आकाश जस्तो सुनसान चित्त ।
हुँदा फुरी भाव नयाँ विचित्र ।।
इन्द्रनी जस्तो रंगरुप पाई ।
उचालिए झै म उडें रमाई ।।३।।
के बोल्छे यो जुरेली ?
सगरभरभुवा आँसुका बान्किला छन् !
राम्री ती इन्द्र–रानीतिर दिल–उछला छालझैं
भङ्गिला छन् !
रोएका ली जवानी दिलभर तिनको बोल्दछे यो निचोर !
चिर्छे एकान्तलाई पिउ पिउ स्वरले,
गीतले चित्त चोर !
सारा शब्दार्थ घोली अमृत–मथनले
विश्व–भाषा बनाई,
स्पन्दी, छन्दी, उछाली, सकल हृदयका्े
वेदनानन्दलाइर्,
कोपी खोलेर बोल्छे, सजल मृदुलता, सूक्ष्म बास्ना बहाई !
के, के, के, खल्बल्याई दिलदिल ! पृथिवी भावगोला तुल्याई !
राजा, केवल एक कलम देऊ !
सावनमा !
कर्याङकुरुङको प्वाँखको डन्डी,
हिमाली बादल छोएको,
मानसरोवर सलिल उछाली,
धोएको !
निर्जन–बासा, एकलासी,
प्रेमको बिन्दु रोएको,
जीवनमा !
राजा, केवल एक कलम देऊ !
सावनमा !
घामछायाको विशाल वनमा,
इन्द्रेणीको लच्कनमा,
किरण–कणीको सुन्दर, सुन्दर,
मिश्रणमा !
सुन्दरताको मिश्रणले बरबर, बरबर,
क्वै भावुकको रोदनमा,
मुजूरहरुको नर्तनमा,
कमलको भाउ कीचडका,
रमरममा
जति पनि लेखिएका शब्दहरु हुन्छन ।
सबै बास्तबिक यथार्थ नै
हुन्छ भन्ने पनि छैन ।
कविले कल्पनामा
सागरको मोति झिकेर,
चन्द्रमाको ज्योति टिपेर,
सारा जगत एउटा मालामा उनेर
र सारा मुटु र मन लाई
आफ्नो वशमा पारेर
कविता, गीत, गज़ल,
कथा, नाटक, खण्डकाब्य,
महाकाव्य र गीति कविता कोर्ने गर्छन ।
सुन्शान अनि शान्त साँझ
मधुर मधुर रोशनी
गुलाफी बस्त्रमा लपेटिएको
एक सुन्दर आकृति
कोहि आउने आशामा
व्यग्रताले प्रतिक्षा गरे जस्तै
उनका
ति हिमाल हाँस्ने मुहारमा पनि
उदाशिले उजाड मरुभूमिको
कुनै एक फुंग उडेको भाग
जस्तै देखिने मुहार
र ब्यकुल्ताले निम्त्याएको कल्पनाहरु
लाग्छ
उनि यसरीनै बसेर
कहीं टाढा क्षितिजमा
कोहि आउलाकी भनि
अटुट अनि अनबरत
उनका दृष्टिगोचर
लाग्छ
नयन उनका केहि खोजिरहेछन
कसैको आगमनको आभास
हुनसक्छ उनको परेली पनि
रुँदै छन् कसैको यादमा
ति
सुन्तले ओठ पनि
केहि बोल्ने आशमा
केहि मनका कुरा
खोल्ने आशामा
कसैको स्वागतको
लागि
कल्पिरहेछ हरपल
बन्दले मुलुकलाई बनाउदै छ मन्द
यस्को कारण हो,
धोखा, अविश्वास र बिग्रिएको संबन्ध
जो जिम्मेवार ठाउँमा छन्, फैलाउदै छन्
अदुरदर्शिता, भ्रष्टाचार र अकर्मन्यताको दुर्गन्ध
सहमति र संझौताका ठूल्ठूला डिङ हाँक्छन्
कर्यान्वयन कहिल्यै हँदैन सरोकारवाला थाक्छन्
यो सिलसिला निरन्तर चल्दै आएको छ
यस्ले सामाजिक सद्भावलाई खाएको छ
थाहा छैन यस्तो कहिले सम्म चल्ने हो
सर्वसाधारणलाई कति सम्म छल्ने हो
निमको रुखमा गुलियो आँप फलाउन छाडौँ
सवै मिलेर विकृति र विसंगतिको जंगल फाडौँ
सवै मिलेर गरौ अप्ठ्याराहरुको सामना
प्रिय! तिमी एकछिन विश्राम गर!
म पनि विश्राम गर्छु।
हिँड्दा हिड्दै धेरै हिंडिएछ
दर्केझरी र उखरमाउलो घाम पनि नभनि!
त्यसैले त थाक्नसम्म थाकिएछ।
प्रिय! एकछिन विश्राम गरौ न ल!
प्रिय! तिमी पनि त थाकिसक्यौ होला
बडो जोडसँग पाईला अघि बढाउँथ्यौ
चाहे कुनै उत्सबमा होस्,
वा आफन्तकै मृत्यु शोकमा नै किन नहोस्,
आफ्नो गन्तव्यहिन यात्राप्रति पूर्ण बफादार भएर!
तिमी पनि एक्लो!
म पनि एक्लै!
पट्यारलाग्दो गन्तव्यहिन यात्रा!
दोबाटोमा भएको अकल्पित भेट!
पलाएको उमगं!
खुशीको सन्चार!
आहा! क्या थ्यो है!
