गाडीका लश्करले
ठेल्दै ल्याईरहेको छ
सहरका पर्खाल र घरका भित्ताहरु
बुलडोज़र बनेर !
धुवाँको मुस्लोले
चाप्दै ल्याईरहेको छ
फोक्सो र स्वास प्रस्वासहरु !
सहरका बाटाहरु
यम पथ बन्न थालेका छन्
हिडाई साबिती अपराध
अनि सजाएँ ,
अंग भंगता वा सिधा चिर निन्द्रा
अब तिमी न आउ
तिमी न आएकै जाती
मेरो क्षितिज रग्ताम्य पार्न
मेरो आँगन मसानघाट बनाउन
तिमी अब दोर्ह्याएर न आउ
कहिले बम् बारुद बन्यौ
कहिले आतकं रात बन्यौ
कहिले ज्वालामुखी बनि जलायौ
त कहिले रगतका आहालमा
चुर्लुम्म डुबायौ
बबण्डरको हुरीहुण्डरी बनि
मेरो सुन्दर घरसंसार उडायौ
विस्फोटका ती छिटाले
आज पनि पोल्दैछ
त्यसैले तिमी न आउ
आज तिनै मर्महात
मेरा यी आँतमा
सहमतीका मल्हम लागेकोछ
भत्किएका मेरा पिढीं
हस्ताक्षरले लिपिएकोछ
चुडिएका मेरा सन्तानहरु
हातेमालोको साङलोले कस्सिएको छ
छट्पटिएका मनहरुमा
हाम्रो मुलुकमा आजकल,
नव सामन्तको उदय भएकोछ
त्यहि भएर हाम्रो जीवन,
फेरि पनि रसातलतिर गएकोछ
यीनको प्रवृत्ति,
फालि भएर जोत्नलाई सियो भएर छिर्ने
लोलोपोतो पहिला गर्ने,
पछि हामि पिडितहरुकै छाति चिर्ने !
जनताको खाना खाएर,
जनताकै गित गाएका थिए
सत्ताको शिखर चढेपछि,
यीनै जनताको हुर्मत लिए
सिटामोल र जीवनजलको अभावमा,
जनताको ज्यान जादोँ छ
हिजो नयाँ कुरा पत्ता लागेको छ
हराएको शान्ति र शंविधान फेला परेको छ
सगरमाथाको टुप्पोमा बसेर,
तलतिर नियाल्दै गरेको अबस्थामा
सरकार प्रमुख र क्रान्तिकारि नेताहरुले देखेपछि
आवश्यक खर्च-वर्चको चाजो-पाजो मिलाएर
क्रान्तिकारि विर योद्धाहरुलाई
त्यता तर्फ लिन पठउने निर्णय भएकोछ !!
संविधानसभामा चार वर्षदेखि गरेको काम फोकट भएकोछ
तलव-भत्तामा खर्चिएको करोडौ रकम बेफ्वाँक गएकोछ
होटल र रिसोर्टहरुको सेमिनार अनि गोष्टिको अर्थ रहेन
ङार-ङार ङुर-ङुर,होक्रा-होक्राको पनि माने भएन
आखिर होस पनि कसरि !
हे मेरो प्रिय बन्धु ! आज तिमिले जो लेखका खातिर
लेख्यौ सा–दर पत्र, त्यो सब पढें केही झुकाई शिर ।
ठेगानातिर हेरदा नयनमा देखा पर्यो ‘पोखरा’
जो देख्दा मनमा मिहीं स्मरणका लाखौं फुटे आँकुरा ।।
पैह्ला अङ्कुरमा हिमाल हँसिलो अग्लो अगाडी सर्यो-
साथै पर्वत-शृङ्खला विपुल त्यो चौतर्फि देखा पर्यो ।
लंबा संथर फाँट तालहरुको झल्क्यो ठुलो चक्चकी
फेरी त्यो गडुवा, विजेपुर खुदी, सेती बगेकी लुकी ।।
कोठे साँघु, बजारको झिलिमिली, काला उखू, सुन्तला
दोस्रो अङ्कुरमा खचाखच भये ज्यादै मिठा शीतला ।
पैसा ढाँक उखू यतातिर, उता कोरी बढी सुन्तला
त्यो संझी खुशिले रमाउँछ यहाँ यद्यापि मेरो गला ।।
तेस्रो अङ्कुरमा उपस्थित भयो अर्घौं तथा अर्चले
पुर्खाको जसमा थियो जस ठुलो प्रख्यात पाण्डित्यले ।
चौथोमा उभियो पवित्र खरको छानू भयेको घर
आमाको मृदु लालना सुख जहाँ लिन्थं म लोकोत्तर ।।
हट्यो सारा हिलो मैलो
हरायो पानीको वर्षा
भवानीको भयो पूजा
चल्यो आनन्दको वर्षा
जता जाउ उतै भन्छन्
दशैं आयो दशैं आयो
यही आनन्द चर्चाले
सबै संकष्ट बिर्सायो
ठूला साना सबैलाई
दशैं अत्यन्त राम्रो छ
चलेका चाडमा ज्यादै
यही उत्कृष्ट हाम्रो छ
भाका, भूल, दया, क्षमा र ममता, सन्तोष जान्दैन त्यो,
इन्द्रै बिन्ति गरुन् झुकेर पदमा त्यो बिन्ति मान्दैन त्यो,
थुप्रोमा उधिनी मिठो र नमिठो रोजेर छान्दैन त्यो,
खाता जाँची सबै दुरुस्त नबुझी बिर्सेर हान्दैन त्यो ।१।
राजा रङ्क सबै समान उसका वैषम्य गर्दैन त्यो,
आयो टप्प टिप्यो, लग्यो, मिति पुग्यो टारेर र्टर्दैन त्यो,
लाखौँ औषध अस्त्रशस्त्र महिमा देखेर र्डर्दैन त्यो,
व्याधातुल्य लुकेर चल्दछ सदा मारेर मर्दैन त्यो ।२।
आँसुका दहमा नुहाउँछ चिसो पानी रुचाउन्न त्यो,
सुख्खा जर्जर अस्थिपञ्जर विना शैया बनाउन्न त्यो,
मैलो भष्मसिवाय अङ्गभरमा केही लगाउन्न त्यो,
हाहाकार सरी मिठो अरु कुनै संङ्गीत गाउन्न त्यो ।३।
सत्य रामाराम था छ मलाई !
तिम्रै पिरले खा छ मलाई ।
ति अधरले के चुमे थे !
नागले डसे झै भा छ मलाई ।।
सत्य रामाराम थाहा छ मलाई !
तिम्रै मोहनी ला छ मलाई ।
ति आँखाले के हेरे थे !
ठहरै परे झै भा छ मलाई ।।
सत्य रामाराम थाहा छ मलाई !
तिम्रै झझल्को आ छ मलाई ।
त्यो निधारमा टिकी के टल्के थे !
त्यहि टिकी भै बसु भा छ मलाई ।।
मन नभएर नि होईन,
धन नभएर नि होईन तर,
एउटा रहर अधुरो छोडि आछु,
एउटा शहर अधुरो छोडि आछु ।
मर्न नसकेर नि होईन,
मार्न नसकेर नि होईन तर,
एउटा कसर अधुरो छोडि आछु,
एउटा जहर अधुरो छोडि आछु ।
दुर देशमा गैथिन माया, अचेल गरछिन् भाँती
सामल खोजन गाको भन्थिन, खोज्छिन अरे साथी
च्यान्टी भन्थि पदछु म त, बेच खेत बाबा
पढन, गाको भनथिन उनी, ढाउछिन अरे ढावा
सुकुल गुन्डे धुस्रे पनि गाको छरे बाहिर
खान्छ अरे जाँड रक्सी भाको छ रे द्राइवर
डाक्टर बाबु पढी लेखी, राम्रै कमाउथे
बिदेश को चस्कामा, कोक बेच्छन् अरे
