ईश्वर तैँले रचेर फेरि कसरी बिगारिस्?
सृष्टिको फूल रचेर त्यस्तो कसरी लतारिस्?
त्यो फूल हरे मलाई दिई कसरी पछारिस्?
हे दिदी मैले ती मुना देख्ता मुनाको मुहार
ती मुना पनि मर्दछिन् भन्ने थिएन विचार
मुना छातीको जुहार!
पृथिवीतिर नहेर मुना म पनि आउँछु
आँखामा आँसु लिएर चिनो म भेट्न आउँछु
प्रेमको हीरा छुटेको तल म लिई आउँछु।
कसरी खायो आगोले दिदी कमलको शरीर?
कसरी खायो निठुरी भई कमलको शरीर?
म कहाँ पाऊँ ती मुनालाई छातीमा लगाऊँ
खरानी तिनको मलाई द्यौन छातीमा लगाऊँ
हे मेरी आमा हे मेरी मुना म यहाँ बस्तिन
म यहाँ अब बस्तिन आमा म यहाँ बस्तिन
म यहाँ अब बस्तिन मुना म यहाँ बस्तिन
हे मेरा भाइ ती तिम्री मुना मरेकी छैनन् ती
ज्योतिको स्वरुप लिएर गइन् बगैँचा वसन्ती
स्वर्गका चरा गाउँछन् उनको मधुर जयन्ती
कविताहरु - पृष्ठ ७
लेखकहरू
विचार! घुस तेजिला, हृदयमा उज्यालो भर
अँधेरि निशिमा परें किरण छाउ हे सुन्दर।
दिनोदय समानको मधुर दृश्य देखाउन
हजारमा मृदुभावका सुकल बोल ब्यूँझाउन।
उठोस् सिरिसिरी गरी पवन प्रातको शीतल
समान शुभ-कामना प्रिय सुवासले मञ्जुल।
उडाउ खग-कल्पना गगन दिव्यमा पूर्वको,
जहाँ, उदय मोहनी सुख छ सत्य-सौन्दर्यको।
जवाकुसुममा हुने तुहिन-विन्दु झैं निर्मल
सुगोल, रसिला खुला हृदय-पत्रका हुन् जल।
सुवर्ण रङ झल्किऊन् जलन पग्लिने बादल
नबोल्न सकिने, फिका, लघु विचार झैं कोमल।
फुलून् फुल मिठा मिठा, हृदय-बागमा सुन्दर,
सहर्ष बसि हेरने नचिनि नाम यौटा तर।
हिलून् मृदुल पालुवा शिसु-समान सौन्दर्यका,
म देखुँ रङ खूब यो हृदयकै घुमी वाटिका।
पुस माघ महिनाको जस्तो पारिलो घाम बनेर
यो आकास धरतीबिचको कुहिरो हटाइदेऊ तिमी
ध्रुवतारा जस्तै सधैं सत्य अटल अमर बनेर
विकासका लक्ष्य र बाटाहरू पहिल्याइदेऊ तिमी
यी पाइलाहरू तिम्रा सधै बढिरहून यसरी नै
हर गाउँ गोठ आगन पँधेरीमा पुगिदेऊ तिमी
त्यो उत्साह अनि जाँगर सधैं रहिरहोस् यस्तै नै
हर बाधा हाँक र चुनौती पन्छाई बढिदेऊ तिमी
ज्ञानको ज्योति जस्तै गरी चहकिलो र दिगो बनेर
एउटा एउटा गर्दै दियालो सल्काउँदै जाऊ तिमी
हरेक नेपालीको मुटुको स्पन्दन स्पन्दन छोएर
देशभक्तिको सङ्लो मायाप्रीति गाँस्दै जाऊ तिमी
यो मातृभूमिको भूगोलको रेखा रेखालाई खोजेर
पहाडका गर्खा अनि खेतका गरा टेक्तै जाऊ तिमी
यो जन्मभूमिको इतिहास शब्द शब्द पिच्छे रचेर
संसारका कुना-कुना शान्तिको ध्वनि छर्दै जाऊ तिमी
१
कोही वायुकुमार तुल्य बलिया गर्छन् ऊडी लङ्कन
कोही बन्धन हाल्दछन् नभसरी ढुङ्गा मुढा लीकन ।
कोही अङ्गद नील झैं घुमी घुमी आलोचना गर्दछन्
सीता निश्चय भेट्दछौं भनि कुनै आनन्दमा पर्दछन् ।।
२
कोही खूब घुमाइ भित्र उसमा उत्साहको मन्दर
गर्छन मन्थन देवदानव सरी पीयूषको खातिर ।
देखी त्यो कविवर्गको हरघडी चान्चल्य वा जाँगर
हाँसी नित्य छचल्किंदोछ धमिलो साहित्यको सागर ।।
( साहित्य स्रोत २००४ आश्विन )
(नोट- पं. बदरीनाथद्वारा सम्पादित पुस्तक पद्यसङ्ग्रह बाट भाषाका तत्कालिन मान्यतालाई यथावत राखी जस्ताको तस्तै टङ्कण गरी सारिएको)
भाषा छ विशाल चौर समा गर्दै ठुलो तर्खर
भै केही फरवार्ड, रेफरि कुनै ब्याकिङ् र गोल्कीपर।
खेल्दै छौं फुटबल बालक सबै साहित्यको बेसरी
हावा छैन परन्तु भित्र उसमा गुड्दैन केही गरी।।
खेल्नै हो अब खेल यो यदि भने चाँडो अगाडी सरी
ल्याऊँ शुद्ध विचार-पम्प, उसमा जोडौं र त्यो सुस्तरी।
हावा जागृतिको क्रमैसित भरौं सर्वत्र त्यो टन्न होस्
भर्दा जोड परेर किन्तु पहिल्यै टुट्ने र फुट्ने नहोस्।।
त्यो घात-प्रतिघात-चङ्क्रमणको चातुर्यु-सौदामिनी
लड्नासाथ उठेर चक्कर लिंदै घुम्दै रहोस् फन्फनी।
खेल्छौं हामि जती उती चटपटे उस्को नयाँ रङ्ग होस्
सारा दर्शक वर्ग मस्त सुरमा ताली पिटी दङ्ग होस्।।
कालो मन्दाकिनीको जल, जलनिधिका मोतिको ज्योति कालो
कालो सौदामिनीको चहक सब शरच्चन्द्रको कान्ति कालो।
कैलाश श्रेणि कालो झलमल गर्ने शु्र्यको बिम्ब कालो
यो सारा सृष्टि कालो मनबिच छ भने दम्भ दुर्भाब कालो।।
दोषी माता पिताका बचन गुरुजनादेश नि:शेष दोषी
सत्यात्मा मित्र दोषी गृह परिजनको चाल देखिन्छ दोषी।
पत्नीको प्रेम दोषी अमृतमय मीठा बेदका वाक्य दोषी
यो सारा सृष्टि दोषी बिधिवश छ भने आफ्नो दृष्टि दोषी।।
थोत्रो पाटी उज्यालो, मलिन तृणकुटी, कन्दरा झन् उज्यालो
भिक्षा भारी उज्यालो, अझ वन वनको साग सिस्नु उज्यालो।
फयाङ्लो गुन्द्री उज्यालो, वर पर घुम्दा जीर्ण कन्था उज्यालो
तृष्णाको तृच्छ जालो मनबीच नभए जो मिल्यो सो उज्यालो।।
भर्दाभर्दै हजारौँ बिषय-सुख-घडा देह लम्तन्न पर्दा
झर्दा सम्पुर्ण सेखी, तुजुक पवनले निस्कने जोड गर्दा्
सर्दा आपस्त डर्दै पर पर धमिलो नाचको अन्त्य पर्दा
गिरदामा साथ जाने कुन-कुन चीज हुन्? सम्झ ती काम गर्दा।।
जस्तो मानी धनीका नगिच हर घडी तृपत जोडेर हात
छाती खोलेर गर्छौ हृदय बुझि सदा नम्रता साथ बात।
दु:खीका साथ उस्तै बिनयसित सदा मर्म सम्झेर बोल
अम्भोदनीलगल ! शङ्कर ! नाथ ! शम्भो !
दम्भोलिझै कठिन मन् पनि क्यै नरम् भो ।
रम्भोरुतर्फ अभिलाए पनि गैह्र कम् भो
वंभोजनी हुन म पाउँ प्रभो ! स्वयम्भो ! ॥१॥
यस्ता इनी बुझिलिंदा विषवृक्ष जस्ता
सस्ता अधम् विषयरस्कन चाटि बस्ता ।
अस्ताइगो वय सबै यम आइ कस्ता
कस्ता हुँनन् दिन हरे ! भुलियेछ रस्ता ॥२॥
पैले पनि जुनी बितेछ इनै गफैले .
शैलेश ! आज तब जन्म भयो उसैले ।
अहिले पनी जनम गो विषयोत्सवैले
कैले प्रभो ! तरनु भवपार मैले ॥३॥
मेरी पियारि भनि गैकन प्यारिनेरी
हेरी मुहार् जुलम भैकन वस्तिखेरी ।
घेरो लियेछ यमले अब छैन देरी .
के रीतले म तरूँला पछि नाथ ! फेरी ॥४॥
१
न शक्छौ यो आंश टपटप टिपी चप्प पिउन
न शक्छौ मासूले दिनभर अघाएर जिउन ।
न शक्छौ यो भुत्ला लिइकन कुनै वस्त्र सिउन
चुड्यौ व्यर्थे मेरो मनुज ! तिमिले जीवन किन ? ॥
२
सिधा सादा निर्धाउपर पिर बाधा जति जति
ठूला बाठा टाठा मनुजहरू पार्छन् उति रति ।
घृणा, निन्दा हत्या प्रभृति सब उस्को कटु फल
उनै उल्टो भोग्छन्, विधि-नियम यो जान अटल ।।
३
तिमी जान्ने बाठो मनुज, गुरुजस्तै भुवनको
म लाटो अज्ञानी विग बिचरो दूर बनको ।
स्वभावैले मेरा उपर हुनुपर्ने सदयता
लियो जानाजानी अहह ! किन उल्टो एरुषता? ॥
४
जुटाइ शिरमा लटा वदन-क्रान्ति फुस्रो गरी
बसी वजन ठाउँमा नयन नासिकामा धरी ।
विचार कुन तत्वको गरदछ्यौ अकेली बनी
सखी ! भन वियोगिनी हुनगयौ कि या योगिनी ?।।१।।
शरीरभर बाहिरै झलकदा नशाजाल यो
विशेष-रुचि-भङ्गको स(श) कल चित्तले देखियो ।
झुकीकन महेशको गरदछयौ पुकारा पनी
सखी भन वियोगिनी हुनगयौ कि वा योगिनी ? ।।२।।
घडी विकट भस्त्रिका स्मरण हुन्छ नि:श्वासले
घडी अचल भै तिमी अडदछयौ सुखाभासले ।
विलक्षण छ वायुको गति बुझन्न केही पनी
सखी ! भन वियोगिनी हुनगयौ कि वा योगिनी ?।।३।।
वहाइ पसिना घना खलखली, सही कम्पन,
बलैसित उठायिछौ सब सहस्र पत्रासन ।
झिजो बहुत मान्दछयौ अलिक बात चल्दा पनी
बानी खराब लिइ पापकि डर् नमानी ।
तानी धनू कुसुमबाण ! भयेर मानी ।
सानो जनानिउपरी शर हानि हानी
हानी गरी सकिदियौ भरिलो. जवानी ॥१॥
मालीक साथ नहुँदा विरहाग्नि पाली,
फाली शरीरभरका गहना फुकाली ।
खाली पडेकि छु जहाँ मन क्यै समाली
जाली नह्वौन भगवन् ! दिउँला म गाली ॥२॥
सारा शरीरभरि छन् पसिनाकि धारा
हा रामचन्द्र ! भनि गर्दछु धेर् पुकारा ।
आराम् कतै छइन देख्छु दिशा अँध्यारा ..
नाराज नह्वौन कुसुमायुध ! हे पियारा ॥३॥
खानापिना दुर भयो मनमा छ ताना
गाना लहड्हरू पनि ती भया बिराना ।
चानासरी शरिर भो शर लागि नाना
हा नाथ् ! यसै मरिगना बिचरी जनाना ॥४॥
