मलाई चन्द्र-सूर्य सिउरिने शिर चाहियो,
मलाई मेरै निम्ती लड्ने बीर चाहियो ।
कतै बाँध बाधि थुनेका छन,
कतै साध बारी थुनेका छन,
मलाई फैलिएर बग्न दिने तिर चाहियो ।
मरूभूमी समतल होईन,
घुडा गड्ने दलदल होईन,
मलाई लालिगुँराश फूँल्ने आफ्नै भिर चाहियो ।
चोटको निलो रंग होईन,
मलाई शान्ती र प्रगातिको रातो निर चाहियो ।
आ-आफ्नै दूनो नसोजाऊ न,
अब अझै मेरो आत्मा नजलाऊ न,
मलाई आमाको लागि सन्ततीमा पिर चाहियो ।
मलाई चन्द्र सूर्य सिउरिने शिर चाहियो,
मलाई लालिगुँराश फुल्ने आफ्नै भिर चाहियो ।
हिरा-मोती होईन मलाई प्यार चाहिया छ (गजल)
आफैले आफैलाई चिन्नु ठूलो कुरो रैछ (गजल)
आफु आफ्नै वैरि (Shailendra Kr. Thapa)
कस्तो आउछ के आउछ भन्ने कुरा हराई सक्यो (Shailendra Kr. Thapa)
बुझ्नेलाई शिर्सकले आँफै प्रस्ट भनिदिन्छ (Motibidarak Rituraj)
फुल्न नपाई डाली काटेर फ्याक्ने ले (गजल) (Kshitij Sagar)
आफ्नो भनी छुराहान्ने थुप्रै भेटियो (गजल) (झुत्रेजेठा)
आफैलाई छल्दै व्यर्थै लुक्न चाहन्न (गजल) (Bina Tamang)
तिमीले मलाई दिएको, रातो गुलाबको फुल थियो (गजल) (Kshitij Sagar)
कहिलेकाही तिमी मलाई फुल हौ झै लाग्छ (गजल) (सरिता शर्मा समादर्शी)
