रमरमाइलो छठ राम्रीएर सुरुवात हुदैथ्यो त्यो साँझ । म सिंघिया पुलको माझमा पुजा सकेर रमित हेर्नु मै व्यस्त थिए । छठ पुजाको महत्व मानिसको भिडले भरिएको खोला किनारले दर्शाईरहेकोथ्यो । तरुनितान्नेरिको लावालस्कर आँखाले भ्याउन्जेल रहरलाग्दोथ्यो ठाउँठाउमा टुटेको लस्कर पनि । हामी पनि भेला पर्यौ छरिएका साथीहरु सवन , म ,श्याम अनि कुवेर ; लाग्यौ पुलपारि पुच्का ( पानीपुरी ) खान । रमझमाइलो रातको सुरुवात हुन्छ ;अनि चिसो सिरेटोको पनि । तछाडमछाडको स्थितिमा पुच्का खादैथ्यौ ; हाम्रो अगाडी एक हुल युवतीहरु आइअडिए साथसाथै पुच्का खाने लाइनमा ठाटिए । "आम्मामा क्या ! च्वाख पुच्का " सवन जिस्किने शैलीमा बोल्छ । उनिहरु नि के कम "विचराले कहिले खा'को थिएन होला " जिन्सपेन्टमा छाटीएकि कालि बोल्छे । उनीहरुको रमाइलो भानाभैरी चल्छ म चुपचाप सुनिरहन्छु जिस्कने मन भएर नि सोझो हुन् खोज्दै । तेही हुलको एक कालो कुर्तासलवारमा उभिएकी र मेरो शैली उस्तै हुन्छ, गुमसुम । ऊ आँखाले मुस्कुराउछे ,म पुरै हास्न उचित ठानिन अर्धमुस्कान दिए आँखाको हेराईबाट तानातान चल्छ छिनभरमै न्वारन देखिको साहस जुटाएर बोल्न खोजे सकिन । लामो कपाल टम्म आँखाको गाजल र शरीरको टम्मक्क मिलेको कपडा उसको सुन्दरताको पोल खोलि रहेको थियो । तेहिको लोकल साथीहरुले कन्सर्टको आयोजना गरेका थिए सुरु हुन् खोज्दै थियो । युवतीको हुल त्यहाँबाट छुट्टिएर उतै तिर लागे हामी पनि ।
~बुधबार , नोभेम्बर २ तारिख, २०११, ११:३० बजे, बिहान
