भाइटीकालाई बोलाउने, सयपत्रीका यी थुंगा,
माता लक्ष्मी लोभ्याउने, सयपत्रीका यी थुंगा ।।
सुन्दर पहेंला लोभलाग्दा, देख्दा लाग्छन् हलुंगा,
भाइबहिनीमा स्नेह सजाउने, सयपत्रीका यी थुंगा ।।
माला सुन्दर अरु जति होउन् ती, मोती र मुंगा,
गलामा सजिएको सुहाउने, सयपत्रीका यी थुंगा ।।
परदेश भाइ, घरमा बहिनी रुने, छातीमा ढुंगा,
कतै हर्ष, कतै मन रुवाउने, सयपत्रीका यी थुंगा ।।
खालमा जुवा हार्नैहरु रुने, जित्ने मुसार्ने जुंगा,
हारमा पनि चित्त बुझाउँने, सयपत्रीका यी थुंगा ।।
दसै तिहार प्रदेशि लाइ, न आएनि हुने हो ।
सयपत्रि फ़ुल्को माला, न उनेनि हुने भो ।
उता तिम्रो हात खालि, यता मेरो निधार ।
दिदी सप्तरंगि टिकाहरु, नफ़ेटेनि हुने भो ।
थुप्रै तिहार बिते मेरा, प्रदेशमा रुदै रुदै ।
दिदी ओखर अनि ढाकाटोपि, नकिनेनि हुने भो ।
मुग्लानको बसाइ छ,बंदगि भो यो ज्यान ।
दिदि छुट्टी पाउछु भनि मैले,नसोचेनि हुने भो ।
हराएको प्रीतलाई बल्झाउन खोजें
चुंडिएको मालालाई अल्झाउन खोजें
पुराना ती यादलाई कोट्याएर फेरी
बिर्सिएको अतीतलाई सम्झाउन खोजें
धेरै भयो नभेटेको टाढा हुँदा मन
हराएको आशालाई,बिउंझाउन खोजें
नङ् मासु जस्तो मायाँ बादलुले ढाक्दा
विगतका भूलहरू सिध्याउन खोजें
तिम्रा लागी ज्यानै दिन्छु, मेरो भर पर माया
गर्छौ भने मुखले होइन, भित्री मनले गर माया
सुकसुकाउदै किन हिड्छौ, बेदनाका छाल बोकी
झर्छौ भने आँउ काखमै, आँशु बनि झर माया
ममताकी खानी तिमी, भरी भराउ आँचल तिम्रो
अलिकति पोखिएर, खाली योमन भर माया
विश्वासै हो पिरतीमा, सबै भन्दा ठुलो कुरा
अबिश्वासले भत्किएला, प्रेमको सुन्दर घर माया
सुकुल बनि सुति दिन्छ, लम्पसारभै यो "गोबिन्द"
पिरतीको बिस्कुन तिमी, जति छर्छौ छर माया
अंधकार भो जीवन हाम्रो ज्योति कस्ले देला?
धौ धौ भयो दुईछाक खान रोटी कस्ले देला?
भनेको नी कहाँ छू र हिरा, मोती देऊ मलाई!
हाम्लाई केवल अवसरमा छोपी कस्ले देला?
नून जस्तै चर्को भयो हाम्रो देशमा राजनीति!
आफ्नै भुंडी भर्छन हाम्लाई धोती कस्ले देला?
ढलेको छ जीवन हाम्रो सड़क पेटी छेउतीर!
मान्छे भई जड़ा गाड्थ्यौ, रोपी कस्ले देला?
शब्द भित्र खोजे मैले तिम्रा मनका रहर यहाँ
ध्यान भित्र रोजे मैले तिम्रा तनका लहर यहाँ ।।
उर्लिन्छ मायाको खहरे जब रोकिन्छ सुन्य लाग्छ
काम भित्र सोचे मैले तिम्रा योवनका नहर यहाँ ।।
बतासिंछ मनका बेगहरु सम्हाल्न गारो लाग्छ
नाम भित्र भोगे मैले तिम्रा जोवनका कहर यहाँ ।।
रोकिन्न चाहनाका हुरिहरु खुल्दुलिमा रात जाग्छ
खाम भित्र पोखें मैले तिम्रा जीवनका प्रहर यहाँ ।।
पोखिन्छ आँशुका धाराहरु तिम्रै यादमा डुबी रुँदा
जाम भित्र बोके मैले तिम्रा दर्शनका शहर यहाँ ।।
हामी टुटिरहेछौँ
हामी फुटिरहेछौँ
मक्किएका विचारहरू बोकेर
भुत्ते दिमागको
धारिलो चमक खोज्दै
अगाडि बढिरहेको
दिग्भ्रमित आँखाका दृष्टिमा
खुर्किन नसकेको खियार्
तर्कहीन तर्कमा
बाँचिरहेछौँ
आरुका फूलहरू नफुल्दै
कुहिराबाट निस्किएर घाम नखुल्दै
चिसो सिरेटोमा मुटु कमाउँदै
खोजिरहेछौँ वसन्तको न्यानो
ठुस्स गनाउने सास बोकेर ।
दुश्मनको चौं घेरामा परेपछि थाह पाए,
निर्दयिले सबै कुरा हरेपछि थाह पाए ।
गाँस बाँस केही नभा दु:खि गरीब निर्धामाथि
अन्याय र अत्याचार गरे पछि थाह पाए ।
सुराकी हौ मार्छौ भनि यातना त्यो दिदाँ दिदै,
त्यसै माथि तुच्छ दागा धरेपछि थाह पाए ।
रुदै होलान् बालबच्चा आमा बाबा भन्दै गाँउमा,
मारे बरु मर्थे बेला टरेपछि थाह पाए ।
अन्याय र अत्याचारको बिरुद्धमा लड्दा लड्दै,
शान्ति देउन आमा भन्दै मरेपछि थाह पाए ।
मन परेर के गरु मन चोरेर गईन उनि,
आफ्नो भनि के गरु जुन बनेर गईन उनि ।
मुर्तिकार म पत्थरमा जिवन भर्ने गर्थे "ख्वाबि",
तोला-तोला भाउँ पर्ने सुन बनेर गईन उनि ।
बाँसुरीको बैनो छाडि सरगम सबै धितो थापि,
मिठो तर न्याउलीको धून बनेर गईन उनि ।
बढ्छ माया ऐचो-पैचो सुख- दु:ख गर्दा खेरि,
देउतासरि बरदान दिई एकोहोरो गुन बनेर गईन उनि ।
खाँचो थियो,सबै साँचो थियो,तर खै के बनेर गईन उनि,
अर्को-अर्को,चर्को-चर्को नचाहिदो नून बनेर गईन उनि ।
परै बस नजिक नआउ, तिमिले छोए मात लाग्छ
समाजले देख्यो भने, झनै ठुलो बात लाग्छ
बोलाईमा उच निचअनि, बार लाग्ला औकातको
मायामा त नारी पुरुष, मात्र दुइटा जात लाग्छ
यो मायामा हार हैन, जित पक्कै हुनु पर्छ
शिशिरमा झरे के भो, बसन्तमा पात लाग्छ
छुदै छुन्न नभन है, यदि सगै बस्छौ भने
जानि जानि नहाने नि, अन्जान मै लात लाग्छ
अहकांरलाई त्याग गरी, सत्यताको साथ देउ
चाहना ति ठुला राख्दा, मात्र शुन्य हात लाग्छ
