सक्छौ त देउ अब दिल खोलेर
सक्दिनौ त किन अब भाउ मोलेर !
बोलिको भर नहुनेले किन बोल्नु प्याच
आसै आसमा किन राख्नु, मिठो बोलेर !!
जलाएकै थियौ मुटु मेरो, पोल्थ्यो भत्भत्ती
अझ घाइते बनायौ, भुङ्ग्रा माथि पोलेर !!
कती बस्नु तड्पिएर मरे पछी सान्ती मिल्ला
तिम्रा हातले देउ पिउछु अब, बिष घोलेर !!
म आज यस्तो भा'को तिम्ले गर्दा हो सानू
खै कस्तो कस्तो भा'को तिम्ले गर्दा हो सानू
कल्पनामा हराईरहन्छु , आफैँसँग बोलीरहन्छु
अर्धपागल जस्तो भा'को तिम्ले गर्दा हो सानू
टोलाईरहन्छु हेरिरहन्छु कुरिरहन्छु तिम्रो बाटो
समय यो सस्तो भा'को तिम्ले गर्दा हो सानू
खै कस्तो कस्तो भा'को तिम्ले गर्दा हो सानू
मै दुखिलाई, दीन लाग्यो
उठनै नसक्ने, ऋण लाग्यो !!
बिश्वासमा धोका, दिन्छन मान्छेहरु
व्यबहार देख्दै, घिन लाग्यो !!
वोत लाग्ने, सानोघर थियो
त्यैपनी शाहुले, लिन लाग्यो
शनिले खास्टो, ओडाएकै रहेछ
साराखुसी मबाट, फुत-किन लाग्यो !!
जीवन यात्राको
उकाली-ओराली हिड्दा
जब बिज्छन काँडा अनि
लाग्छ ठेस पिरो,
ऐयाको मरहम बनेर
त्याहा आमा उभिएकी हुन्छिन ।
कर्म-मर्म र धर्म-अधर्मको
भार बोकि
जब सन्तती
असिना-पसिन भई
ढल्बलाई रहेका हुन्छन,
शितल छाहारी र
चीसो पानी भई
आमा नजिकै पर्खिएकी हुन्छिन ।
आफ्ना रक्तकणहरुलाई
ध्रुवतारासरि चम्काउने चाहानामा
तन-मन र धन समर्पित गर्छिन
तर बिडम्बना,
कलियुगे सपुत
माउखानी भैदिन्छन,
हो,
आमा पुरानो टालोसरि भै
एक कुनामा थन्किएकी हुन्छिन ।
सग्लै छ भन्ठानेको थेँ, फुटिसकेछ,
जुनीभरको हाम्रो नाता, छुटिसकेछ !
हुर्की बढी लटरम्म, फलेको नि हो,
नियतिको असिनाले, चुटिसकेछ !
चङ्गा बनी मनाकाशमा, उडिरहँदा,
कति खेर कता धागो, टुटिसकेछ !
तिमी थियौ मेरो भाग्य, थियो मसित,
अनायासै कुन पापीले, लुटिसकेछ !
केही बेरपछि रहनेछ, केवल खरानी,
आगो दन्की धुवैँधुवाँ, उठिसकेछ !
भौतिक सत्यमा मानवियता नाश भइरहेको देख्थे
शान्तअनुभवमा बन्धुत्वको आश भइरहेको देख्थे
स्वर्थताको सिमाना नाङ्गो आँखाले कोर्न सकिन्न
आज धर्तीमा आदरणीयता दास भइरहेको देख्थे
सबभन्दा महत्वपूर्ण,मानवमा आफ्नै अहम् हुन्छ
सबैको अन्तर्मनमा असत्यको बास भइरहेको देख्थे
यहाँ प्रत्येक शरिको अनुसन्धान गर्दा विश्व सामुन्ने
त्यसैले झुकाएर प्रतिस्पर्दाको रास भइरहेको देख्थे
आमा तिम्रो याद बड्दा रुन्छु धेरै धेरै ।
गाँउ सम्झी चेत बिहिन हुन्छु धेरै धेरै ।।
राम्रो काम दिन्छु भन्यो खुशीहुँदै आए ।
जुठो भाडा गन्ध्ये लुगा धुन्छु धेरै धेरै ।।
सानो सानो बच्चा हेर्दै दिन काट्नुपर्छ ।
बच्चा सुत्छ अनी कुरा गुन्छु धेरै धेरै ।।
कोठाभित्र बस्छुपर्छ घुम्नजान दिन्नन ।
कस्तो कर्म भन्दै सिर छुन्छु धेरै धेरै ।।
हिजो आज अचाक्ली हुदैछ शहरमा
झन भन्दा झन स्वार्थ बढ्दैछ रहरमा
हुन पनि के–के भएन र यता तिर
हुदाहुदा मिसावट भए जहरमा
जस्तो पनि चल्छ भन्दै लेखिदिदा यहा
जाल झेल हुदैछ गजल कै बहरमा
भ्रष्टाचारले यतिसम्म सिमा नाघ्यो कि
अन्याय बढ्यो न्यायमूर्ती कै ठहरमा
मरुभुमिमा फुल रोपे पानी बनी आउ प्रिय
सुक्न नपावोस कहिल्यैपनी कुलोबनी ,धाउ प्रिय!!
सर्न नपाई नमरोस है फुलाउनु पर्छ यस्लाई
फुलेपछी टप्पकै टिपी तिम्रै शिरमा ,लाउ प्रिय!!
प्रचन्ड त्यो घामको रापले ओईलाउन लाग्यो भने
बरपिपलको शितल छाया बनी ,छाउ प्रिय!!
फुलेका यि फुलदेखी लजाउदै वातरन ,मुस्कुराउदा
खुशी भई नाच्दै मिलनका गीत हरु ,गाउ प्रिय!!
अफिस जान्छु भनेर, जान्छ्यौ डेटिङ तिर!
एकछिन ढिलो हुंदा नि, मलाई कत्रो पीर!!
अस्ति विहे हुंदा त, छैन केटा भन्थ्यौ,
आज यो मुटुमा नै, रोपी छाड़यौ झीर!!
भत्क्या घरको बिग्रिने, चाल यस्तै हुन्छ,
म नि डेटिङ जांदापो, खाऊलिस खिरैखिर!!
