मान्छेको कुरा सुनि गएं म सुनचाँदी लाउने रहरमा
पापीले लगि बेच्यो मलाई दिल्ली बम्बैइ शहरमा
राम्रो लाउन ,राम्रो खान मैले नपाएको देखेर
फकाईफुल्याई गर्यो तिमी मेरो मुटु हौ भनेर
त्यस्को जाली विश्वास गर्दा म फसें नहरमा
पापीले लगि बेच्यो मलाई दिल्ली बम्बैइ शहरमा
मलाई दु:ख छैन केहि जे हुनु भैगो
अब कति बाँच्छु र एच आई भी सरिगो
होस गर है दिदीबहिनी फसाउँला जहरमा
पापीले लगि बेच्यो मलाई दिल्ली बम्बैइ शहरमा
म भूगोलमा मेरो सिङ्गो देश खोज्दै छू ।
याहा पिज्जा र बर्गरमा मेरो परिवेश खोज्दै छु ।।
छ रेतको खेत अनि कङ्क्रीटका बारिहरु तरपनि
किन हो किन म कोदो धान र लालीगुँराश खोज्दै छु ।।
म पप,रिमिक्स र र्यापमा झ्याउरे गीत खोज्दै छू ।
रोड साईडका आयरन रेलिङ्गमा चिसो शित खोज्दै छू ।।
मेट्रो स्टेशनको भिडभाडमा छड्के सलाम खोज्दै छु ।
म सिनेमा हलका पोस्टरहरुमा राजेश हमाल खोज्दै छु ।।
म कोट प्याण्टका रयाकमा सुरुवाल र आस्कोट खोज्दै छू ।
यि खजूरका क्यू मा पिपल बोट खोज्दै छू ।।
बिकासको काम छोडि, कुर्सीमात्रै ताक्छ्यौ नेता
देश चलाऊने हुती छैन, बिदेसिलाई डाक्छ्यौ नेता !!
घुस्खोरी, भ्रष्टचारी सबै यहाँ एक नम्बरका ठुला
सबैकुरा पर्दाबाहिर छ, किन लाज ढाक्छ्यौ नेता !!
गाउसहर बनाउन जितायथे, अमुल्य समय खर्चियर
मोजमस्तीमै बितायौ दिनहरु, अबकहिले थाक्छ्यौ नेता !!
सुन्दर शान्ता बिशाल, सगरमाथाको सिर भाको
मेरो देश नेपालको, इजत किन फाक्छ्यौ नेता !!
छोप्दैमा देह पहिरनले, छोपिन्छ र चरित्र त्यो ?
बटार्छ मुन्टो दु;ख पर्दामा, भन्छ र कस्ले मित्र त्यो ?
खोज्दैछौ कँहा देवता तिमी, मन्दिर र मस्जिदमा,
झाकेर हेर, बाहिर हैन, आफ्नै मनको भित्र त्यो !
बिटुलो पार्यौ निष्ठुरी तिम्ले, चोखो आत्माको सम्बन्ध,
छर्केर अब सुन-पानी फेरि, हुन्छ र पवित्र त्यो ?
नाटक रच्यो दैवले कस्तो, मुटु दियो माया बिना,
आखिरी रैछ जिवन यौटा, विचित्र चलचित्र त्यो !
आँगन भत्काएर चिहान खन्नू
कसैको विरोध गरेर
उप्काउनू रक्तरन्जित ज्वारभाटा
बलि चढाएर कुनै मन्दिरमा
घाँटी रगेड्नू उसको
फुटाउनू उसको खप्पर
च्यात्नू मस्तिष्क
र गाड्नू उसका आँखाहरू
सुकिला घामहरूका अगाडि
कोदालो बोक्नू र खन्नू खाडल
ताकि चिप्लिएर लडून्
निरही तिनका सप्तनदीजस्ता
कल्कलाउँदा सपना
दन्दन्ती बाल्नू उसका इच्छाहरूलाई
सल्काउनू उसको शब्दको पीडा
आक्रोशित उसका आँसुहरूलाई
बल्न दिनू औपचारिक सङ्कीर्णतामा
शक्तिशाली रहेछन् भने
उसका शब्दहरू
पीरो धूवाँ ओकलेर
तस्बिर उतारिहनेछन्
हिमालको अग्लाइमा,
नाप्नेछन् शब्दका गहिराइहरू ।
पुसको कठाङ्ग्रिदो जाडो सडकमा कुद्दै छन् चम्किला प्राडो, बाहिर फुट्पाथमा स्यु स्यु चिसोले हात खोकिलामा, दुर दराजबाट आएको त्यो पथिक, दुर्गम र बिकट क्षेत्रको उत्थानका लागि हामीलाई साथ दिनुहोस भन्दै हिजो गाउँमा आएकाहरू आज सरकारमा बसेर नीति निर्माण गर्दै गरेका बेला आफ्नो दु:खको पोको बिसाउन हस्याङ फस्याङ गर्दै जाँदो छ भेट्न मनमा एउटा बिश्वास लिएर कि आफ्नो दु:ख पिडाको सुनुवाइ अबत पक्कै हुन्छ। यो अटल बिश्वासको पक्का कारण पनि त छ उ संग। हिजो कष्ट साध्य यात्रामा उसले भरपुर साथ दिएको छ। आफ्ना लालाबालाको मुख मोसेर उनिहरुको भोक मारेको छ। कठाङ्ग्रिदो जाडोमा आफु स्यु स्यु गर्दै एउटा भएको पाखि उनलाई ओढाइ दिएको छ। पुलिस प्रसासनको नजरबाट बचाउन झुप्रो भित्र राखेरकैयन दिन-रात चौकिदारि गरेको छ, मल मुत्र भाँडोमा थापेर विसर्जन गरेको छ। यो बिश्वासका साथ कि ,उसको गाउँ बस्तिको पनि दिन फिर्ने छ ।यत्तिकैमा उ पुग्छ गन्तव्यमा र देख्छ आलिसान महलको आँङ्गनमा उहि अघि सडकमा कुद्दै गरेको चम्किलो गाडि अनि देख्छ छेउमा ठिङ्ग उभिइको एक जना बन्दुकधारि पहरेदारलाई। काहाँ कसलाई के भन्ने हो भेउ पाउनै गाह्रो पर्छ उसलाई ।
फुल्न खोज्दै कोपिलामा, मर्न लागे फुल हरु ।
तर्न नपाई नै लगाए का, झर्न लागे पुल हरु ।।
पर्खि बसे एकान्त मा, आउछु भनी नआउदा ।
मन भरी नै सजाए का, खस्न लागे तुल हरु ।।
न्यानो स्पर्श को कसिलो, त्यो अङ्गालो मा ।
रम्न नपाई माया का, सुक्न लागे मुल हरु ।।
हुन्छ भन्दै तीमि ले नै, मुटु मेरो टुक्र्याउदा ।
मलाई हेरी जता ततै, हास्न लागे हुल हरु ।।
असल बाउको बिग्र्या छोरा धिक्कार छ तंलाई!
पुर्ख्यौली धनमा राइं दाईं बेकार छ तंलाई!!
नगर्नु गर्छस तल माथि निश्चिन्त र निडर!
बाउको सम्पत्ति छ्याल ब्याल सरकार छ तंलाई!!
सराव सवाव तेरो दाना आदत हो पुरानो!
अजंग महल रास लीला दरबार छ तंलाई!!
कुरिति भित्र्याइ शिव मास्नु विचार त्यो खराब!
मरुन बाँचुन अरु केको दरकार छ तंलाई!!
युवती विधवाको बाँझो सिउँदो
कमिला हिँडेको खहरेको बगर
कोराले बेरिएको विधवाको शरीर
नभत्केको घरको भग्नावशेष
पुस्तौंदेखिका अपराधीहरू
धर्मका तथाकथित ठेकेदारहरू
तिम्रो अपराधशास्त्रको कुरुप न्यायालयमा
नैतिकताका विभत्स दृष्यहरू
ती निमुखा आमाहरू, जो तिमीलाई जन्म दिन्छन्
ज्युँदै जलायौ ‘सती’का नाममा
फेरि लेख्दै हिँड्यौ– नैतिकताका पोथाहरू
फैलाउँदै गयौ पाखण्डको नग्न जीजिविसाहरू
ती दिदीहरू, जो तिम्रो दीर्घायूका लागि पूजा गर्छन्
वञ्चित गर्यौ पैतृक सम्पत्तिको स्वामित्वबाट
दैलोबाट धकेल्दै भन्यौ– ‘मारे पाप पाले पुण्य’
ती बुहारीहरू, जो भनेजति दाइजो ल्याउन सक्दैनन्
भीरबाट घचेडिदियो र भन्यो– दुर्घटना
ए निर्लज्ज पाखण्डीहरू ।
अझ आराधना गर्छौ देवीको, बोको बली चढाउँछौ
कान टट्याउने प्रशंसा गर्छौ मातृभक्तिको
आजीवन आधा पेट खाने आमाहरूलाई
कहिल्यै सोध्यो मनमा कुन इच्छा थियो ?
उल्टै घिसार्दै लग्यौ बाबुको शवमा
हात काट्ने गरी चुरा फोडिदियौ र विधवा घोषित गर्यौ
स्वघोषित युवा विद्वानहरू ।
दिनभरि
सुकेको बाँसझैँ
आफ्नो खोक्रोपनमाथि
उँघेर,
पछुताएर,
दिनभरि
रोगी मलेवाझैं
आफ्नो छाती आफ्नो चुच्चोले ठुँगेर,
घाउहरु कोट्याएर;
दिनभरि
सल्लाघारीझैँ एकलासमा
अव्यक्त वेदनाले सुँक्क–सुँक्क रोएर;
दिनभरि
पाते च्याउझैं
धरती र आकाशको विशालतादेखि टाढा
एउटा सानो ठाउँमा आफ्नो खुट्टा गाडेर,
एउटा सानो छाताले आफुलाई ढाकेर
साँझमा
जब नेपाल खुम्चिएर काठमाडौं
काठमाडौं डल्लिएर नयाँ सडक
र नयाँ सडक—असङ्ख्य मानिसका पाउमुनि कुल्चिएर,
