किन किन निष्टुरीको, माया धेरै लाउन थाल्यो
रात दिन उसैको नै, याद मलाई आउन थाल्यो
आफैलाई गाह्रो भयो, बेइमानको माया भुल्न
शकांलु ति कुराले नै, मनमा दाई दाउन थाल्यो
बार बार उसैलाई नै, जिन्दगि हौ भनिरहे
नरमाईलो सगिंतमा, गीत कस्ले गाउन थाल्यो
रोग भन्दा शोक ठुलो, हुन्छ भन्थ्ये बुढा पाका
त्यो शोकले आज मेरो, मनमा ठाउ पाउन थाल्यो
राधा हौ र पुरा छौ, आधा हुदा थाहा पाउली मेरो माया कस्तो रै छ,
रंग हौ र रंगिन छौ, सादा हुदा थाहा पाउली मेरो माया कस्तो रै छ ।।
क्रिष्ण छ र राधा छौ, सिँदुर भन्दा ज्यादा छौ,
मीरा हुदा थाहा पाउली मेरो माया कस्तो रै छ ।
धनबान बा की छोरी हौ मुला जस्ती गोरी छौ,
क्रुर हातले चिरा हुदा थाहा पाउली मेरो माया कस्तो रैछ ।
मिठास छ र मिठी छौ, सबले मनपराउनी ठिटी छौ,
तिनै मिठास पिरा हुदा थाहा पाउली मेरो माया कस्तो रैछ ।
फुलेछौ र गुलाब हौ,हर ख्वाबीकी खवाब छौ,
ट्याप्प टिपि गुलदशता भै बिदा हुदा थाहा पाउली मेरो माया कस्तो रैछ ।
शिर झुकाई ईन्द्रेणिले भन्छ'म'तिम्रै निम्ती आए ।
छाती फटाई बाद्लुले भन्छ मैले तिम्रै निम्ती धाए ।।
सिसिरयाम मा हावा को सरसराहट र बन पाखा ले,
भन्छ,दोहोरी र हाक्पारे मा तीमिसङ्गै गीत गाए ।।
सधैं कन्दरा मा निर्झर बग्ने झरना र पन्धेरी ले,
भन्छ,अजम्बरी साथ रहने तीमिसङ्गै प्रित लाए ।।
मिरमिरे मा सितको थोपा र जुन को किरण ले,
भन्छ,मुस्कुराउदै जिउनेआधार तीमिसङ्गै हित पाए ।।
तिमी आयौ यसरी जिवनमा मेरो !
फुले फुल प्रीतिको आँगनमा मेरो !
नाम लिन्छ तिम्रो नै हर सांस अब,
काबु छैन मेरो नै धड्कनमा मेरो !
देख्छु तिमी-तिमी नै हेर्छु हर कँही,
साँचे तिम्रै तस्विर यो मनमा मेरो !
साथ देउ जुनी भर् सहारा होईन,
थाम हात बाधा र अड्चनमा मेरो !
खोला सँग-सँग बगर हो जीन्दगी,
अमृत मिसिएको जहर हो जीन्दगी ।
एक लाई बाँध्यता अनि बोझ,
अर्कोलाई खेल अनि रहर हो जीन्दगी ।
कसैलाई चीसो बाँस र ओछ्यान,
कसैलाई बाझो खेतको नहर हो जीन्दगी,
कसैलाई सितल मस्त-मस्त पवन,
कसैलाई पवनको कहर हो जीन्दगी ।
एउटै मुटु अलग हुनु, लेख्या रहेछ लेखान्तमा !
तिमी जान्छ्यौ घुम्टो ओढी,यही माघ मसान्तमा!!
तिम्रो मेरो नाम लेख्या, च्यानडांडाको ठुलो ढुंगा !
बिर्स्यौ होला सिउरी देको, शिरैभरी फूलको थुंगा !!
यी विगतका पाना पल्टाई, रोई बस्छु म एकान्तमा!
तिमी जान्छ्यौ घुम्टो ओढी,यही माघ मसान्तमा !!
तिमीलाई नै माया गरे,भो पर्दैन मलाई अरु!
यो दुखीलाई बिर्सिएर, हाँसी ख़ुशी बस्नु बरु !!
बैंश झर्यो पात संगै कहा फुल्छ झरेपछि,
मुना हुदै ओइलिएर के फल्छ र मरेपछि ।
उम्राने त्यों टुषाहरु ओइलिएर मरेपछि ।
मन्को सबै ईच्छाहरू आधा अधूरी नै रह्रो,
कोपिला मै नशादेखि भित्रै बिष सरेपछि ।
उम्राने त्यों टुषाहरु ओइलिएर मरेपछि ।
कसो गरी बाँचू अब दिनै आँशु बगाएर,
पीड़ा ब्यथा सही एक्लै यहाँ बाँच्नु परेपछि ।
उम्राने त्यों टुषाहरु ओइलिएर मरेपछि ।
केही दिन अघि मैले मेरा बच्चाहरु हेर्ने र पढाउने आया जुलियालाई आफ्नो कोठामा बोलाएँ ।
बस जुलिया तिमीले पाउने पैसाको हिसाब गरौं । तिमीलाई पैसा चाहिएको होला तर तिमीले मागिनौ । मैले तिमीलाई महिनाको तीस रुपियाँ दिन्छु भनेको थिएँ होईन
चालीस । जुलियाले भनी ।
होइन तीस । लेखिराखेको छु आयालाई जहिले पनि मैले तीस दिने गरेको छु । तिमी यहाँ दुई महिना देखि काम गर्दैछ्यौ……………………।
दुई महिना पाँच दिन । जुलियाले भनी ।
होईन पूरै दुई महिना । मैलै यहाँ लेखिराखेको छु । त्यसको माने तिमीले साठी रुपियाँ पाउँछ्यौ । नौवटा आइतबार घटाऊ । तिमीले आइतबार कोलियालाई हेरिनौ । फेरी तीन दिन छुट्टी………।
जुलिया रातै भई अनि उसले आफ्नो पोशाकको फेर छोई । एक शब्द पनि बोलिन ।
तीन दिन छुट्टी त्यसकारण बाह्र रुपियाँ घटाउ । चार दिन कोलिया बिरामी थियो तिमीले वान्यालाई्र मात्र हेर्यौ । तिम्रो दाँत दुखेर मेरी स्वास्नीले छुट्टी दिएकी थिईन् । बाह्र र सात उन्नाइस । उन्नाइस घटाउँदा तिमीले एकचालिस रुपियाँ पाउछ्यौ होईन त ?
चढ्दो जवानीको तिमी मातमा थियौ,
म दिनमा खोज्दै हिडेँ तिमी रातमा थियौ
तिम्रो जवानीको चर्चा धेरै तिर सुनेँ मैले
हरेक ठिटाहरुले बोल्ने तिमी बातमा थियौ
सबको प्यास बुझाउने नशाको प्याला भएछौ क्यारे
नशाले मत्त हरेकको तिमी हात हातमा थियौ
धनभन्दा नि मन ठूलो माया नै हो सबथोक भन्थे
माया बोकी कुरीरहेँ तिमी नोटको खातमा थियौ
त्यस भेकमा एउटै घर थियो एउटा थुम्कोको शिरमा बसेको घर । त्यस अग्लो ठाउँबाट नदी बगेको अनि गौचरका छेउमा फैलिएको खेत देख्न सकिन्थ्यो । त्यो खेत पाकेको बाली र ठाउँ ठाँउमा सिमीका फूलहरुले सिँगारिएको थियो । यसैले त्यहाँ राम्रो बाली हुँदोरहेछ भन्ने भरोसा थियो ।
अब धरतीलाई एउटै कुरा चाहिएको थियो पानी बस् एक झर पानी । लेन्को आफ्नो खेतसित राम्ररी परिचित थियो । बिहान भरि केही नगरी उसले खालि आकाशतिर दृष्टि दौडाईरहयो ।
अब त सायद हामीले एक झर पानी पाउँछौं कि ।
उसकी स्वास्नी खाना पकाउँदै थिई । उसले भनी हो भगवानको इच्छा भए ।
तन्नेरीहरु खेतमा काम गर्दे थिए । मसिना बालकहरु घरको छेउमा खेल्दै थिए । अहिले उही स्त्रीले सबलाई बोलाई लौ आओ है सब । भात पाक्यो ।
भान्सा गर्दै गरेको बेला लेन्कोले सोचेजस्तै पानीका ठूला थोपाहरु खस्न थाले । आकशको एक दिशामा कालो बादलको एक मुस्लो मडारिन थालेको थियो । हावा स्वच्छ र मन्द थियो ।
लेन्को बाहिर गौचरमा निस्क्यो । उसले शरिरमा पानीका थोपा खसेको आनन्द अनुभव गर्न थाल्यो । त्यहाँबाट फर्केर आएपछि उसले भन्यो आकाशबाट खसेका यी पानीका थोपा होईनन् । यी त नयाँ पैसाहरु हुन् । ठूला ठूला थोपा दशपैसाहरु अनि सानाचाहीं पाँचपैसाहरु ।
