जाँदैछु आज, फर्किएर हेर्दिन परदेशलाई
गर्नु गर्यो आज, तर्किएर हेर्दिन परदेशलाई।
चोट दियो पिडा दियो कति धेरै आज
बगाउँदै आँशु, धर्किएर हेर्दिन परदेशलाई।
लुट्नु लुट्यो श्रमको भाउ कती धेरै यहाँ
ड्युटीले गर्दा, लर्किएर हेर्दिन परदेशलाई।
खान्छु भन्छ अझै जुठो श्रमिकको मूल्य
सुन पानीले, छर्किएर हेर्दिन परदेशलाई।
बिरहको गीत लेख्ने माध्यम बनोस गजल यो
हितैशिको हित लेख्ने माध्यम बनोस गजल यो
मेहनत र परिश्रमले देश गर्वित तुल्याउने ति
खेलडिको जित लेख्ने माध्यम बनोस गजल यो
दुश्मनी र वैरभाव त्यागी मैत्रिभाव बडाइदिने
दुइदेशको मित लेख्ने माध्यम बनोस गजल यो
धनी गरीब विवेध हटाइ मायाको जग बसाउने
मायालुको प्रित लेख्ने माध्यम बनोस गजल यो
गोरेटोमा जति भेट्छौ सब्को तिमी साथी बन्छौ
विश्वासिलो साथी बनि पछि विश्वासघाती बन्छौ
रङ्गमञ्च खोल्छौ तिमी, अभिनय राम्रो गर्छौ
छदम् भेषी तिम्रो रुप, सामुन्नेमा जाती बन्छौ
स्वार्थ तिम्रो पूरा गर्न, पर्यौ भने पाप गर्छौ
देख्नलाई दुनियाँमा चोखो फूलपाती बन्छौ
ह्रदयको पानाभरि तिम्रो नाउँ लेख्छु भन्थ्यौ
झुट बोल्ने तिम्रो बानी, खुम्चिएको छाती बन्छौ
सजिलो वार कुनै छैन, हरेक वारै गाह्रो,
चारैतिर देख्छु सानी, म त गाह्रै गाह्रो !
लाखौँ जुनी काटेर पाइन्छ रे यो जुनी,
नपाएको भए हुन्थ्यो, भयो पा'रै गाह्रो !
थाहा छैन केवल प्राण धान्ने कसो गरी हो?
ढाडै सेक्यो महँगीले, यसको मारै गाह्रो !
गरिबसित परेर दुःख पायौ तिमीले,
साहूसित लिएको त्यो ऋणको भारै गाह्रो !
बैरी रग्मगायो,यस्तो किन आमा ?
धर्ती डग्मगायो यस्तो किन आमा?
के गुम्यो र उस्को, त्याहाँ मठ तोड्दा
पापी जग्मगायो, यस्तो किन आमा?
चीनो बीरताको, जम्मै लुटि लाग्दा
ब्यथा मग्मगायो, यस्तो किन आमा ?
देखेनौ र तिम्ले? सर्दै छ सिमा त्याँ
दुश्मन् सग्मगायो, यस्तो किन आमा??
नसुर्ताउ तिम्रो शिर झुक्न दिन्नौ आमा ।
शरीरका रगत त्यो सुक्न दिन्नौ आमा ।
अन्यायी ति सन्तानले दिए चोट धेरै
जेजे भए अब हामी दुख्न दिन्नौ आमा ।
मर्छौं बरु तिम्रो लागि तर बैरी बाट
तिमीलाई कहिल्यै नि थुक्न दिन्नौ आमा ।
गोलि हैन चेतना को जलाएर दिप
ईज्जत'त्यो माटोमुनी लुक्न दिन्नौ आमा ।
निस्पट्ट त्यो अँधेरी रात काफी थियो
बेहिसाब दुखको खात काफी थियो !!
हामी सबै मिलेर फेरौं जुनी भन्दा
फेरी उस्तै पुरानो बात काफी थियो
भाइ चारा सम्बन्ध किन टुट्यो आज?
हिजो सम्म बलियो साथ् काफी थियो
घिउ थप्यो आगोमा,स्वार्थ पुरा गर्न
घर भांड्न बैरीको हात काफी थियो !!
निर्दोष नयन बाट
अंश्रुधारा बगे कति-कति बलिन्द्र झैं
न त त्यो हर्षाश्रु नै थियो
थियो त त्यो अथाह पीडाको संकेत,
जहाँ नेपाल आमाको ईज्जत लुटिन लागिएको थियो
जहाँ नेपाल आमालाई फाँसीमा चडाउन लागिएको थियो
क्रुर,अधम र अनार्य सन्तान बाट
कतै बम बनेर आमाका खुशीलाई ध्वस्त पारिए
कतै तरवार बनेर आमाका शिर ढालिए
आमा मृत्यु सैय्यामा छटपटाई रह्यो
र देशद्रोही निकम्मा सन्तानहरु
रमित हेरी रहे
भोज भतेर चलाई रहे
खुसि मानि रहे ।
न जीउनु नै नपर्ने न त मर्नै नपर्ने ।
फुल जस्तै जीवन न त झर्नै नपर्ने ।
जीवनका चाहना नै खै कस्तो-कस्तो
बालुवा ति बगरमा थुप्रिएको जस्तो ।
बाँचुन्जेल दु:ख'नै न त गर्नै नपर्ने
न जिउनु नै नपर्ने न त मर्नै नपर्ने ।
बाँची रहंदा'नी कै'ले मरे जस्तै लाग्छ
आशाहरु फुलाउने न त ईच्छा जाग्छ ।
भालुलाइ पुराण जति, सुनाएनी लास्टा' त्यै हो !
जति गुण बैगुनी लाइ, लगाएनी लास्टा' त्यै हो !
मन्दिर भित्र इश्वर अनि, बाहिर चाही ढुंगो अरे,
जति फुल पत्थर लाइ, चढ़ाएनी लास्टा' त्यै हो !
लेखेको नै हुन्छ रे हौ, किन हेर्छौ आँखा च्याती ?
राम्री तीर नजर तिम्रा, डुलाएनी लास्टा' त्यै हो !
गाई किन हुन्थ्यो कठै-बरा, गधा जति धोए पनि,
मुर्ख लाइ ज्ञानको पाठ, पढ़ाएनी लास्टा' त्यै हो !
चिप्लो घस्दै आउछन पहिला, रुवाएर जान्छ्न अनि,
मन भित्र निर्मोही लाइ, सजाएनी लास्टा' त्यै हो !
