हाय...हामि नेपाली ! हाम्रो नियति कस्तो !
काम कुरो निमिट्यान्न भाषण भने सस्तो
विश्वास गरि पठाएका रैछन् विश्वासघाति
आँफै हार्ने ला..-छन् गर्न गोल आत्मघाति॥
ज्ञान-गुन सिप बुद्धि उल्टो चलाउदा छन्
हाय याहाँ जोस-जाँगर सवै गलाउदा छन्
समयको पावन्दिलाई,... मारि सके लात
दु:ख पर्दा यी आँखा नि, पराई हुँदो रहेछ
रुन खोज्दा त्यसै नाटक गराई हुँदो रहेछ
भक्कानिदाँ मन मुटु यो, आँशु झरेन
कस्तो कपट आफ्नै नयन वास्तै गरेन
छट्पटिदैँ आफ्नै सामु मरै हुँदो रहेछ
रुन खोज्दा त्यसै नाटक गराई हुँदो रहेछ
कहिलेकाही तिमी मलाई फुल हौ झै लाग्छ
बिझाइदिने कहिले फेरी शुल हौ झै लाग्छ
बिर्सिएर आँफु भित्र नै हराएको देख्छु जब
एकान्तमा पनि तिमी हुल हौ झै लाग्छ
मनमुटु थामेर नि जीवन पार लाउनै पर्दा
डराइ डराइ नि तर्नपर्ने पुल हौ झै लाग्छ
कहिले हास्दै कहिले रुदै छक्क पार्छौ मलाई
झुठो साचो चिन्न नसक्ने भुल हौ झै लाग्छ
फुटाऊ र शासन गर, वृटिस साम्राज्यको चाल थियो,
स्वार्थि र लोभि-पापिका लागि, आज काम लाग्ने जाल बन्यो
जात-पात र धर्मका नाममा, समाजलाई फुटाएर
रमित हेर्ने माथि बसि, तल-तल कुटाएर
शिर्सस्थानमा बस्नेहरु, लुटि खान जुटेका छन्
घम्सा घम्सि देखाएर, हाम्रा बुद्धि भुटेका छन्
भईसक्दा नि यीनका कला, हाम्रा सामु पर्दाफास
किन बस्छौँ अझै हामि, यीनिहरुकै गरि आश !
राष्ट्र र राष्ट्रियता, कसैको नि होईन पेवा
बचाऊनलाई मिलि गरौ, दृढता साथ यीनको सेवा
के गर्दा भलो हुन्छ, मन-मनमा गुन्न सके
तीमी सङ्ग साथ मागे
खाली तिम्रो हात मागे
मन कतै भाग्नु पुर्व
पिरती को मात मागे
जिन्दगीयो थाक्न सक्छ
मिठा मिठा बात मागे
ईशारा ले हुन्छ भन्यौ
मायालु को जात मागे
पराई को सिन्दुर पर्दा तीमिले केही मानेनौ ।
एउटा मुटु दुई वटा,हुँदा मलाई केही भनेनौ ।।
अन्माएर तीम्रो डोली,संघार काटी लान अघी ।
अग्नीराखी जीवनभाक्दा,अप्ठ्यारो नै मानेनौ ।।
मेरो दिलको धड्कन बढ्यो बेदना ले छट्पटाए ।
बेहोश हुँदै भुईमा ढल्दा,आफ्नो समिप तानेनौ ।।
जोडी फुट्दा चरी ले झै माया भनी बोलाई रहे ।
कुल्चिएर अघी बढ्यौ, मेरो आवाज सुनेनौ ।।
आफुलाई आफैसंग कोट्याऊन मन लाग्यो,
मुनाफा या घाँटा भयो छुट्याऊन मन लाग्यो ।
एकान्तमा जिबनको हिसाब किताब गर्दा,
लिनु थोरै दिनु धरै छट्याऊन मन लाग्यो ।
चित्त कत्ति नबुझ्दामा औला भाच्दाभाच्दामानी,
मनलाई मनलेनै पट्याऊन मन लाग्यो ।
साँहु माथि ब्यांझ अनि स्याँझ पनि बढ्दै गा'छ,
अफ्ठयारो सांहु तिरी रटयाँऊन मन लाग्यो ।
धड्कन् धेरै बढेको छ गाउँ छुटेपछी
सँगै सँगै तरेको त्यो नाउ छुटेपछी
बेदनाले गम्भिरताको आभाश दिलाउदैछ
ममताको तिम्रो मेरो ठाउँ लुटेपछी
फिराद सुनि दिने बैरी पनि हाँस्दै छन रे
रशले स्वार्थ पुरा गरी डाहाले चुठेपछी
काला काला भयन्कर छाया देखे जस्तो लाग्छ
आधा रातमा झस्कियर कहालिदै उठेपछी
उनको नाममा लेखी पत्र, पठाएको थिएँ मैले
पायौ पाएनौ सच्च चरित्र, पठाएको थिएँ मैले ।
प्रगाढ बन्न नपाउंदै हाम्रो मित्रता आज यहाँ
मनैको साथि असल मित्र, पठाएको थिएँ मैले ।
मेरो मनबाट त्यसै ओकालत हुँदा भावनाहरु
खाली तिम्रो त्यो मनभित्र, पठाएको थिएँ मैले ।
यो आँखामा आउँदा तिम्रो ती बिम्ब दृश्यहरु
कोरेर मेरो आफ्नै चित्र, पठाएको थिएँ मैले ।
जिन्दगी दुखमा शोकमा बाँच्यो ।
अनि अभाब र भोकमा बाँच्यो ।।
दिन् दिनै भेटिने एउटै छ बाटो ।
सडक त्यै गल्ली चोकमा बाँच्यो ।।
बाटोको भट्टी दोस्रो घर भाछ ।
पिएर दिउँसै त्यै झोकमा बाँच्यो ।।
आफ्नै तौलमा बाँच्दै बाँचेनछ।
कैले खुद्रा कैले थोकमा बाँच्यो ।।
