मान्छे पुज्दै भाक्छ देबी, चाल चलन अनौठो
आस्था टुट्दा झाँक्छ देबी, चाल चलन अनौठो
शीला हो त्यो छैन नाता, कर्म सुखि भनी हिड्छ
बल्झे ब्यथा डाक्छ देबी, चाल चलन अनौठो
तड्पाईमा देह जल्दा, मन्दिर र मठ खोज्दै
अंगालोले ढाक्छ देबी, चाल चलन अनौठो
मान्छे कस्तो स्वार्थि याहाँ, ठोक्छ शिर दु:ख पर्दा
ढोग्दै ढुंगा ताक्छ देबी, चाल चलन अनौठो
भरी लता वृक्ष विषे टनाटन
नवीन लाखौं फूल पालुवाकन ।
वसन्त आयो कलकण्ठको अब
सुनिन्छ साह्रै कल कण्ठ-गौरव ।।
अगाडि जो दीन बनी लुकीकन
बिताउँथ्यो केवल दु:खमा दिन ।
अहो !! उही कोकिल हेर आज यो
प्रमोदले पूर्ण महासुखी भयो ।।
बसी बगैंचा-बिच मोजमा परी
नयाँ कलीला सहकारमञ्जरी ।
चपाउँदै मस्त भएर बेसरी
कुहूकुहू गर्दछ त्यो घरीघरी ।।
चलीरहेको छ सिरी सिरी हवा
झुलीरहेछन् सब मञ्जु पालुवा ।
जता दियो दृष्टि उतै खुसी मन
प्रमोदले पूर्ण नहोस त्यो किन ?।।
तिन अक्षरको यो शब्द जनता
अर्थ के हो जान्न छाडियो अवता
कोहि फलानाको जनता
कोहि चिलानाको जनता
मर्ने जनता कि मार्ने जनता ?
कसको जनता ?
मर्न पठाउनेको जनता
कि मार्न पठाउनेको जनता ?
टाठा-बाठाको शब्द जालमा फँस्ने जनता
उनिहरुकै कित्ताबन्दीमा बस्ने जनता
कुटिने, काटिने, लुटिने, मेटिने जनता
उसैको नाउँमा अरुले मोज गरेको हेरेर बस्ने जनता
माना मुठिमा चित्त बुझाएर मुरि अरुलाई दिने जनता
मृत आत्मा फुल्थे होला रीत दिए देखि !
मनमा बाहार झुल्थे होला प्रीत लिए देखि !!
जति दुख गरे पनि तिमी बिना म कहाँ !
जिबन सुबाश खुल्थे होला शीत पिए देखि !!
थाहा पाए आज प्रेम दुइ आत्माको घर !
योबन आभास डुल्थे होला मीत जिए देखि !!
खोले हुन्छ मन मेरो तिम्रै आशामा छु म !
जोबन प्यास चुल्थे होला गीत सिए देखि !!
दुइ दिने जीन्दगानी हामी बाँचौ है मिलेर काली !
आज यो साँझ कति रंगिन नाचौ है मिलेर काली !!
जल्दै छन् प्रेमका दियो कति शान्त छ आभास !
हाम्रो माया सँधैभरि यसरि साँचौ है मिलेर काली !!
ढल्दै छन् साँझका तृष्णा रात बित्छ तिम्रै साथमा !
साथ रहोस सँधैभरि यसरि न भाँचौ है मिलेर काली !!
माया मेरा मनमा छाँया तिम्रा तनमा सँधै रहोस है !
कथा रहोस संधैभरी यसरि न जाँचौ है मिलेर काली !!
धर्तिकी अप्सरा स्वर्गकी परी
कहाँ गयौ, मलाई बेहोस् गरी
आंखामा बस्यौ, मुटुभित्र पस्यौ
सम्झनामा आई रहन्छ्यौ, सानु घरीघरी
मायागर भन्दिन म,छोडिजान्छयौ भने
तिमी नै भन सानु, बा चौ म कसरी
मलाई दुख्दा हास्छ्यौ की, थाहा छैन मलाई
शाहनुभुतिका शब्दले, भन्छ्यौ कठैबरी !
दुई शब्द लेख्न जान्दा किन गर्छौ गाली ।
तीम्रो कुरो सुन्दै सबैले बजाउदैनन ताली ।।
उम्रिन्दै मा तिनपात को कोही हुन्न हेर ।
साहित्यमा नभए को किन बन्छौ जाली ।।
सबै आफ्नो रचना मा परीश्रमी हुन्छन ।
अरु को नै वाल हेरी किन हुन्छौ माली ।।
थोप्रा न सोप्रा प्रियन्का चोप्रा भने जस्तै ।
आफ्नो रुप नहेरी नै किन ताक्छौ साली ।।
गलेको मन लिएर के मनाउनु प्रेम दिवस
जलेको मन लिएर के मनाउनु प्रेम दिवस
सयौ जुनी माया गर्छु अति तिमीलाई भनेर
छलेको मन लिएर के मनाउनु प्रेम दिवस
आशा अनि विश्वासको जब भरै ढाल्यौ हेर
ढलेको मन लिएर के मनाउनु प्रेम दिवस
मदहोस झै हुन्छु,
उनको ब्यक्क्तित्वलाई नियाल्छु जब
आकासलाई चुम्छु, क्षितिजलाई छुन्छु,
उनको सामु जब म हुन्छ
आशामा पौडन्छु, कल्पनामा दौडन्छु,
उनको चित्रलाई नियाल्छु जब
पटुकीबाट त्यो ऐना झिक्छु,
सुर्यलाई हेरी खिसिक्क हास्छु
त्यो परिधि भित्र उनलाईनै देख्छु
त्यो परिपक्क बैश,त्यो झरेका केश,
त्यो सभ्य भेष, यो मायालु परिबेस
म मुग्ध हुन्छु त्यसै त्यसै
उसको छबी मेरो सामु हुन्छ जब
टाढा टाढा कता छ उ कुन्नि
भ्यालेन्टाइन डे मनाउन दाउ छोपेर बसेका तात्तो न छारोका कीर्ते प्रेमी प्रेमिकाहरुको लबस्तरो यो भ्यालेन्टाइन डे पर्व नजिकिदै गर्दा मलाई पनि तिम्रो झल्कनाले सम्झिन मन लागेर यो पत्र कोर्दैछु । भ्यालेन्टाइन डे अर्थात् नेपाली भाषामा प्रेम दिवस भनेर केहि बर्ष अघिमात्र नेपालमा आयात गरिएको यो पर्वको रौनकले मलाई कत्ति पनि छोएको छैन । न त मनाउन पाईएन भन्ने चिन्ताले नै म ग्रस्त भएको छु । तिम्ले हाम्ले काखमा खेलाएको हुर्काएको हुर्कौला छोराछोरी नै हलक्क बढेर अंगालोमा नअटाउने अवस्था ग्रहण गरिसकेको परिवेशमा तिमीलाई रसविहिन ठान्दै रसिली खोजेर आफ्नै घरको छानो उधार्ने धृष्टता म कहाँ गर्न सक्छु र ?
तिमीलाई कहिलेकाहिँ त मैले लेख्ने गरेको फेसबुकको स्टाटस र कमेन्टहरु हेर्दा शंका पनि पैदा हुँदो हो । तर त्यहाँ लेखिएको वास्तविकता भन्दा म धेरै टाढाको धरातलमा उभिएर बाँचिरहेको छु भनेर तिमीलाई मैले सफाया दिनै पर्ने हुन्छ । मलाई यो उमेरमा तरुनी उमेरका महिला नस्लसंग रौसिएर हिँड्ने कुनै रहर छैन । त्यहि भएर फेसबुकको लहैलहैमा लागेर मैले पनि मेरो घरको छानो उधार्नुहुँदैन ।
