सङ्ग्राम मा ढलेको पल, तीमिले अलिकती
फेर्ने सास दिएकी थियौ ।
देह यो मेरो जलेको पल, तीमिले अलिकती
बाच्ने आस दिएकी थियौ ।
पाइला हरु गलेको पल, तीमिले दिलछेउ
बस्ने बास दिएकी थियौ ।
भोकले तन बलेको पल, तीमिले खानेथोरै
आफ्नो गास दिएकी थियौ ।
नेपाली लेखहरु - पृष्ठ १६९
विधाहरू
सहवीर क्रन्तिकारी आवाज भत्रे साप्ताहिक पत्रिकाको प्रकाशक हो । उसले २०३९ सालदेखि यो काम थालेको हो । २०३९ सालदेखि नै स्पन्दनले उक्त पत्रिकाका लागि कथा लेख्ने जिम्मा लिएका थिए र जिम्मेवारी पनि राम्रोसँग बहन गर्दै आएका थिए । साथै छपाइका सम्पूर्ण काम पनि उनीहरुको आवाज प्रकाशनमानै हुन्थ्यो । छाप्नका लागि सबभन्दा पहिले कम्पोजिटरहरुले जिँकको अक्षरहरुको साँचो मिलाएर त्यसलाई सेटिङ्ग गरेर प्रिन्टिङ्ग मेशिनमा राखेर , मेशिनमा मसीको पनि सेटिङ्ग गरिसकेपछि प्रेसम्यानहरुले सादा न्यूज पेपरहरुलाई हातले एक–एक गरेर राख्दै झिक्दै छाप्ने काम गरिन्थ्यो । अनि बिहान ५ बजेभित्रै हकरहरुले लगेर कराउँदै बेच्न सकाउँथ्यो ।
स्पन्दनले मेरो कथाको भाव कम्पोजिटरहरुले बिगारिदियो भनेर बारम्बार कम्प्लेन गथ्र्यो । उसको गुनासो जायज पनि थियो । अनि सधैं झैं स्पन्दनले किचकिच गरेको बेला सहवीरले अब तपाइँले तपाइँको कथा आफै कम्पोज गर्नुस् भनेर भनेको थियो । त्यत्तिबेलादेखि स्पन्दनले कथाहरु लेखेर नल्याइ पत्रिका प्रकाशन हुने एकदिन अगाडिनै उसको स्तम्भको लागि कथा कम्पोज गर्न आउँथ्यो । स्पन्दनले सधैं एकपृष्ठ भरी सप्ताहमा एक–एक वटा गरेर नियमित रुपमा निरन्तर कथा लेख्दै आएको थियो । प्रायः पाठकहरुले उसकै कथाका लागिनै पत्रिका कित्रे गर्दथे ।
खै के भन्नु र माया उनिले मारेपछी
सिखरमा चढाएर खु ट्टातानी झारेपछी !!
मुटुभित्र सजाएर, माया गरे कति-कती
कस्लाई दोस दिनु, खुसी सबै तारेपछी !!
तिमी मेरै ठानी किनेथे चुरा पोते
कसलाई दिनु भेट्ने भाका सारेपछी !!
मिलनका दि नसम्झी, बसेथे खुशी हुँदै
खै के दिन गनु, काडेतारले बारेपछी !!
जीन्दगीको परिभाषा नबुझ्दै
जीवनको अर्थ नलगाउँदै
एका एक म अपराधी भैइछु
न मैले जीवन रङ देखेकीछु
न मैले जीवन बाँच्ने ढङ्ग सिकेकी छु
कसरी वैशं नफुल्दै कोपिलामै टिपिएछु?
अनबिज्ञ छु म आफै बाट
वरिपरि हिमाल चुलिदैं गर्दा
म थुम्का थुम्कीमै सिमित भैइछु
र त मैले विद्रोह गर्न खोजें
तर परिधिले यस्तो चक्कर लगायो कि
भावशून्यताको जेल चलान भैइछु
बेकसुर म अझै बन्दी छु
आजिवन सजाय भोगिरहेछु
यो निर्वासित जेलजीवन्मा
रित्तोपनाले मलाई गांज्दै गर्दा
सधैँभरि मेरै बाटो हेर्छे मेरी सोमकुमारी,
फूलको शय्या फूलैफूलले घेर्छे मेरी सोमकुमारी ।
न छ कुनै झर्कोफर्को, न त कुनै आनाकानी,
अह्राएको थपथप टेर्छे मेरी सोमकुमारी ।
आँट दिन्छे,साहस दिन्छे, बाँच्न मलाई ढाडस दिन्छे,
भावनाको कटारीले दुस्मन सेर्छे सोमकुमारी ।
सुख होस् या दुःख होस्, कुनै सरोकारै छैन,
सप्तरङ्गी इन्द्रेनीको रङ्ग फेर्छे सोमकुमारी ।
मैना चरी भुर्रर उड्दै एक्लो पारी गयो
रानी बन सुन्य सुन्य साथ छाडी गयो
पल पल भेट हुन्थ्यो कुहुँ कुहुँ गर्दै
बिना अर्थ थाहै नदिई मुख मोडी गयो
माया मोह दिलमा राखी बाटो हेर्दा हेर्दै
पर पुगी रुप फेरी नाता तोडी गयो
आयो याद ,आशुं झर्यो रोक्न पनि सक्थे
हेर्दा हेर्दै झनै टाडा दिल झोडी गयो
क्षितिज तिर हेर प्रिय, लाली छाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
चुल्ठी बाटी खेतको गह्रा, धान झुलाउँदै
शिशिर याम ल्यायो हेर, बैशा फूलाउँदै
मलाई पनि यै मंसिरमा, आँटौ भाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
सुन्दै छु म घन्की सक्यो, पारि नौमती
मनमा कुरा खेल्छ अनेक, लाग्छ काउकुती
तिमीलाई पनि मलाई जस्तै, भा झैँ लाको छ
तिमीले मैले प्रित लाउने, बेला आको छ
टोलाएर किन हेर्छु, उस्कै बाटो अझै पनि ?
किन फेरी कोट्याउछु, आलो खाटो अझै पनि ?
किन लिन्छ बतास यो, उस्कै नाम घरी-घरी ?
बसाउछ उ हिडेका, किन माटो अझै पनि ?
नदेउ है दैव मेरी, सानु लाई आँशु तिमी,
देउ बरु मलाई नै, उस्कै साटो अझै पनि !
उस्कै नाम जुनि गरे, चाहे मुखै मोडे पनि,
दु:खी रहोस् यो छातिको, देब्रे पाटो अझै पनि !
यता टाल्दा उता फाट्ने साला जिन्दगि
हात छाम्दा खुट्टा काट्ने साला जिन्दगि
कति गर्नु गर्ब पनि बचाउनै अति गारो
नुनचुकसंगै थुक चाट्ने साला जिन्दगि
मुला,खाते ,भाते,चोर,गधा,नाथे सहि रहे
मुटुभने भित्रै भित्र काट्ने साला जिन्दगि
कति आए पिडा संगै घोलीएर दुखहरु
धेरै दुख थोरै सुख टाट्ने साला जिन्दगि
उमेर जव बढेर आयो कुर्कुर जवानी
फूलको पत्र देखेर पनि फुर्फुर जवानी
सपना भित्र कल्पना भयो प्रेमको महल
सिमल भुवा बनेर उड्यो भुर्भुर जवानी
सहेलीहरु नजिक आई अनौठो गर्दामा
आँखामा प्यास बोकेर हेर्दै तुर्तुर जवानी
शिरीस पनि गुलाव लाग्ने बैशको ज्वालामा
मनको तातो रापले भयो हुर्हुर जवानी
निर्मल मन अल्लारे पन हुँदामा चन्चल
सबैका लागि तिर्सना बढ्ने मुर्मुर जवानी
