हेर आज गाउँ र शहर बेग्लै बेग्लै
विशादी त होनी तर जहर बेग्लै बेग्लै
सुरज अनी चन्द्रको मीलन असफल पछी
फेरी किन खोली अनी बगर बेग्लै बेग्लै
फुल अंगाली काँडा फेक्ने बानी परेका हो....
तिम्रै कारण दुई भाईको डगर बेग्लै बेग्लै
परिवर्तन भो जमाना त्यसै कारण होला
दुई छोरामा नी आमाको अधर बेग्लै बेग्लै
ह्याप्यौ आज निर्दोश भनी भेट्छु फेरी पक्कै
तर आज हामी दुइको शफर बेग्लै बेग्लै
मुटु मेरो, चर्काएर गयौ
आसै आसमा, पर्खाएर गयौ ।।
माया गर्छौ, आफुलाई भन्दा धेरै
कुन्नी केभो ?,थर्काएर गयौ ।।
अमृत भित्र, बिष नघोलभो
पिउ भन्दा, सर्काएर गयौ ।।
पर्खिबसे सधैंझै, तिम्रो प्रतिक्षामा
नदेखेझै नजर, तर्काएर गयौ ।।
उडी जान्थे डाडा पारी, बरु म त, चरी भए ।
महँगोले, बिक्थे नि म, कि त सुन, सरी भए ।
बाँचे पनि, मरे तुल्या, भयो झुटो, संसारमा ।
जहा जाऊ, घृणा गर्छन्, उडीजान्थे, परी भए ।।
मन भन्दा, धन ठुलो, ठान्दा रैछ्न्, स्वर्थीहरू ।
धुन हुन्थे, बरु म त, मादलुको, खरी भए ।।
छाती भित्र, ब्यथा बढ़ी, गलिसके, दिनदिनै ।
कति आँशु झार्नु, बरु, वर्षन्थे म, झरी भए ।।
आयौ निकै रिसमा तिमी, दिन फुल खोज्दै थिएँ ।
तथानामको गालि दियौ, आफ्नो भुल खोज्दै थिएँ ।।
व्यथै दोष दिने तिम्रो, नियत के पो हुन सक्छ ।
बुझ्न त्यति गाह्रो थिएन कारण मुल खोज्दै थिएँ ।।
दाँया बाँया नसोचेरै, पस्यौ उर्लि बाढी माझ ।
तल माथी पक्कै थियो तर्ने पुल खोज्दै थिएँ ।।
घमण्डले तिमी भित्र स्वार्थ निकै फुलेकोथ्यो ।
म दुखाईमा मुटु माझ, बिझ्या सुल खोज्दै थिएँ ।।
यस्पालित घरैको छानो फेर्नुपर्छ छोरा ।
आफुभन्दा ठुलोको कुरा टेर्नुपर्छ छोरा ।।
अब हाम्रो उमेरले डाँडा काटिसक्यो हेर ।
बहिनिको लागि नि केटा हेर्नुपर्छ छोरा ।।
छिमेकिले मिलेर हेप्न थालेकाछन् यहाँ ।
आफ्नो करेसा बारी जती घेर्नुपर्छ छोरा ।।
घरफर्क अबत कती बिदेश बस्छौ भन ?
हामीमर्दा कफनले तिम्ले बेर्नुपर्छ छोरा ।।
मेरा हरेक खुसिहरु तिम्रै नाउमा सारी दिउला
तिम्लाई जित्ने रहर भए सधै मैले हारी दिउला
कारण बिना आफ्नै मनलाई रुवाउछौ तिम्ले भने
तिम्रा इच्छा पुरा गराई आफ्ना सबै मारी दिउला
तिम्लाई कहि पछुतोले मन जल्न थाल्यो भने
मनको आगो निभाउनलाई साच्चै पानि पारी दिउला
अरुसग त्यो कालिलाई छाडिदिन्छु भन्छौ अ रे
भन सानु मै सँग नै नाउदी पाउदी तारी दिउला
हिज आज भेट्घाट किन जुर्दै जुर्दैन
संकेत दिन बाँया आँखा फुर्दै फुर्दैन
माया मार्यौ कि
माया मार्यौ कि
गुँड बनाइ अन्तैतिर बास सारयौ कि।
साथीसङी झस्काउँछन मलाई जिस्काउँदै
कति कुरौं बाटो अब आँखा रसाउँदै
आशा मारौ कि
आशा मारौ कि
गोड्मेल विश्वासलाई अझ गरौ कि ।
भदौको दर्कने झरी पुषमा त दर्कन्न
आउ है माया चाडै भेट्न कालले पर्खन्न
थोरै साथी पागल
अनि थोरै म
संगै मिसाएर पागलपन
घुम्दैफिर्दै
अझ धेरै बटुल्दै
शान्त तलाउमा छाल खोज्दै
मरुभूमिमा हरियाली रोप्दै
चैतलाई मङ्सिर ठान्दै
खहरेलाई थुन्ने प्रयास
सुर्यलाई छेक्ने कोशिष
सुनामी हिमाल पुग्ने आसमा
तर धरातल जहाको त्यही
सधै अपरिवर्तित यथार्त
अभाबका गुन्ताहरु पन्छाउदै
घुम्तीहरु सोझाउन खोज्ने,
नदीलाई कुलो ठाने,
हिमाललाई तराईमा झार्ने,
यस्तै यस्तै चेष्ठा
पुछिएको खालि सिउदो, त्यो हातले भर्न सक्छौ ?
सक्रुचित भावनालाई, परिवर्तन गर्न सक्छौ ?
पापि हैन भबितब्य, पर्न सक्छ जो कोहिलाई
साच्चै भन मर्ने सगँ, तिमि पनि मर्न सक्छौ ?
अलछिनि कर्महारा, नभनन मन रुन्छ
सान्तोनाले मन सेक्दै, यो दु खलाई हर्न सक्छौ ?
सधै भन्छौ ति आखा बाट, अश्रु गगाँ नबगाउ न
भन तिमि यि हात थामि, समाज अघि पर्न सक्छौ ?
ठुलो चाड आयो भन्छन् मलाई खुशी खासै छैन
यो दशैं नि प्रवासतिर मान्न उति चासै छैन
आशिषमा रमाउने नभा'को मन् कहाँ हो र ?
बिदेशमा अल्झिनाले स्वदेशमा बासै छैन
मिठो खाई राम्रो लाउने परदेशमा स्वप्न मेरो
कामै कामले ब्यस्त हुँदा टन्न खाने गाँसै छैन
तड्पिरा'को विदेशमा म मात्र त कहाँ हो र
साथीसंगी कसैको 'नि मुहारमा हाँसै छैन
