दशैंको त्यो रम्झमलाई मनमा लिई हाँस्दैछु म
परदेशमा भए पनि अतितको याद साँच्दैछु म ।
फुले होलान् सयपत्री आँगनमा मुस्काउँदै
यता भने काँडाघारी मनमा पाली बाँच्दैछु म ।
घर आँगन् सिङ्गार्न सबै उता ब्यस्त होलान्
यहाँ भने झल्झल्कोको दाग सम्म माँस्दैछु म ।
नेपाली लेखहरु - पृष्ठ १७१
विधाहरू
बन्द ढोका उघारेर पस्छे के गरुँ म
जून मेरै आँगनीमा खस्छे के गरुँ म
न बोलाएँ बगैचामा मैले फूललाई
भवँराको छेऊ आई बस्छे के गरुँ म
यौवनका फूलहरू फुल्दै गर्दा खेरी
मातिएर अंगालोमा कस्छे के गरुँ म
जति माया तिमी गरछ्यौ झन माया बढ्दो रैछ
गुलावी ओठ चुम्न खोज्दा जवानी नै चढ्दो रैछ
सपनिले बिउझाइ, तिम्रै काखमा निदाए पछि
दु्ःख पनि हटिजाने तिम्रै साथमा बिताए पछि
मेरो रिस आँधी बन्दा मुस्कुराएर हेरी दिन्छौ
मेरो बाबा के भो भन्दै अँगालोमा बेरी दिन्छौ
तिम्रो नजरमा नजर जुध्दा मुटु झन गढ्दो रैछ
गुलावी ओठ चुम्न खोज्दा जवानी नै चढ्दो रैछ
जति माया तिमी गरछ्यौ झन माया बढ्दो रैछ
गुलावी ओठ चुम्न खोज्दा जवानी नै चढ्दो रैछ
सरस्वती कै बास छ की तिम्रो त्यो बानी भित्र
तिमा बिना छटपटीरहन्छु माछो छैन पानी भित्र
सधै भरी बसी रह्यौ नबिझाइ आँखा भित्र
तिम्रा गुन गुनाइरहे यो सुरीलो भाखा भित्र
उनी कड्किइन् "अझै तिमीले मेरो पिछा छोड्याछैनौ ?",
मैले कुनै अपराधीले अपराध गरेझै मुन्टो निहुराएँ । मेरो नरम पनको फाइदा उठाएर उनी फेरी कराइन् , "तिमी यहाँबाट जान्छौ की मान्छे लगाउँ ?" छिया परेको मुटु अनी आँखाभरी आसुँपार्दै उन्लाई हेरी मुस्कुराएँ ।
उनको रिसले सिमा पार गरेछ क्यार, फुलन्देवीले झैँ आफ्नै हात उठाएर मलाई हिर्काउने कोशीस गरिन् , मैले कुनै प्रतिकार गरिनँ ।
उनको हात एक्कासी रोकियो शायद उनलाई मेरो माया लागेछ क्यार, "सरी" भन्दै मन्द मुस्कान छरेर बाटो लागिन, मैले उनलाई हेरिरहेँ, आँखाले देखिन्जेलसम्म, एकोहोरो....
अलि-अलि गर्दै निको हुनेछ, छोड यी मेरा घाउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
अरु त केहि सकिन दिन, लगि जाउ कहानी
कोरेर राख्नु स्मृति भित्र, त्यही राख्नु सिरानी
मलाई नि चाहिन्न तिम्रो खुशी, याद मात्रै बनि आउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
कुनै बेला म नि आउन सकुँला, तिमी माझ याद बनि
नझस्काउ मुटु हाँसेर टार्नु, पागल थियो त्यो भनि
हेर्ने छु आकास तिम्रो वियोगमा, जून बनि सँधै छाउ
दुख्न देउ यो छाती सहन्छु म, प्रियतम तिमी जाउ
महँगो भो पानी सस्तै भो जीवन
काठमाडौँको धारा जस्तै भो जीवन
लाखौं मन हेर आँशुमा डुबेका
अक्कर माथिको रास्तै भो जीवन
यता दिन बग्छ उता उमेर ढल्छ
रक्सि छ सहारा मस्तै भो जीवन
न पिडा न खुसि अधुरो कहानी
मुसाफिर जस्तै उस्तै भो जीवन
बर्षौ पछी छुट्टी मिल्यो, लड्डु फोडम् -फोडम् भयो ।
पराइको धरातल, आजै छोडम् -छोडम् भयो ।
डुब्नै लाग्या घाम जस्तै, पूज्यनीय बुबा-आमा,
बूढ्यौलीको खुशी देख्न, बाटो मोडम् -मोडम् भयो ।
निदाउने चेष्टा गर्छु, मन -मनै कुरा खेल्छ,
प्यारी उनको आँचलमा, सँगै ओडम् -ओडम् भयो ।
छोरा -छोरी संझनामा, आखै भरी झझल्को भो,
काखै राखी तोते बोल्दै, गाला जोडम् -जोडम् भयो ।
कसम नै तोड़ी गई निर्मोहीले
एक्लो पारी छोड़ी गई निर्मोहीले
बाँचा कसम् तोड़ी गई निर्मोहीले
पहिले तानी नजरैले उन्ले मलाई
अहिले मुख मोड़ी गई निर्मोहीले
बाँचा कसम् तोड़ी गई निर्मोहीले
कस्तो रैछे बैगुनी त घात दिई
भित्र मुटु फोड़ी गई निर्मोहीले
बाँचा कसम् तोड़ी गई निर्मोहीले
मेरो रुप देखी लजाउ भन्थी ।
मुटु भरी नाम सजाउ भन्थी ।।
चङ्गा सरी यो मन उड्दा ।
खस्न नपाई समाउ भन्थी ।।
तीम्रो धैर्यता को बान्ध फुटे ।
घुम्टो ओढाइ भगाउ भन्थी ।।
दिन ढल्यो, रात छायो, उनकै याद आयो ।
एक्लै-एक्लै अँधेरीमा, यो तन छट्पटायो ।।
हेर्छु फोटो मध्यरातमा, टुकी बत्ती बाल्दै,
विछ्यौनामा ढल्छु फेरी, सिरानी अंगाल्दै ।
मिलनका ती आशाहरु, आशा मै बिलायो ।
एक्लै-एक्लै अँधेरीमा, यो तन छट्पटायो ।।
निदाउदैनन् नयनहरु, बर्बराउछन् ओठ ,
झर्छ आँशु सम्झी-सम्झी, विछोडका चोट।
चोटै चोट्ले घायल् मुटु, कुटु-कुटु खायो
एक्लै-एक्लै अँधेरीमा, यो तन छट्पटायो ।।
