दशैं आए पनि आँशु गिराएरै आयो l
छिया छिया पारी मुटु चिराएरै आयो l
तयारीमा लागेहोलान् आफन्त र साथी l
आफूलाई त दलदलेमा छिराएरै आयो l
दिमागमा घुमिराखने जमरा र टीका l
सम्झनाको चर्कोमूल्य तिराएरै आयो l
ओझेलमा पारी सबै सुख,शान्ति,चैन l
दुखै दु:खको भवसागर भिराएरै आयो l
दशैँ आउँदा तिहार आउँदा मेरै झल्को आउँछ होला
पिना सुक्दा काग कराउँदा मेरै झल्को आउँछ होला ।
रंग फेर्दा पधेंरोले घर पोतिंदा कमेरोले
लट्ठो बाट्ने खर कटाउँदा मेरै झल्को आउँछ होला ।
बाटोघाटो खन्दै साथी दशैँ आयो भन्दै साथी
पिङ हाल्न बाँस ढलाउँदा मेरै झल्को आउँछ होला ।
खेतैभरी धान फल्दा सेल रोटीका चुल्हो बल्दा
देउसीभैलो गीत बजाउँदा मेरै झल्को आउँछ होला ।
रमिता त्यो दुनियाको, जात्रै भयो तिम्रो माया
लक्ष्यहिन गन्तव्यको, यात्रै भयो तिम्रो माया
भित्र भित्रै घात गर्दै, मलाई ठिक्क पारीरह्यौ
दुई दिनको देखावटी, मात्रै भयो तिम्रो माया
जुनिभर सगै जिउने, बाचा हो कि जस्तो लाग्यो
देख्दा राम्रो चलचित्रको, पात्रै भयो तिम्रो माया
यो मायाले जिउन हैन, बिष पिउन नि सिकाउछ
मरे पछि ओढाउने कात्रै, भयो तिम्रो माया
तिमी मुटुभरिको 'संगीत'
अनि म 'भाब' मात्र
तिमी 'शब्द' विरहको
अनि म 'गीत' मात्र
तिमी छाती भरिको 'माया'
म 'पीडा' चाहनाको
तिमी जीवन भरिको 'रचना'
म 'शब्द' कल्पनाको
तिमी 'सुर' साधनको
म 'आवाज' धड्कनको
तिमी 'मात' संगीतको
म 'आलाप' तिम्रो गीतको
रामको पसलभन्दा श्यामको पसल १० कि.मी. टाढा छ । रामको पसल शहरको पश्चिमतिर छ भने श्यामको पसल शहरको पूर्वतिर छ । रामको घरभन्दा श्यामको घर पनि १० कि.मी. टाढा छ । रामको घर शहरको पूर्वतिर छ भने श्यामको घर शहरको पश्चिमतिर छ । दुबैले आफ्नो घरको पसलको भाडा उठाउने काम श्रीमतीलाई जिम्मा लगाएका हुन्छन् ।
पसल खोल्न राम र श्याम सधैं घरबाट पसलतिर बिहानै जान्छ र बेलुकी फर्किने गर्दछ । उनीहरु दुबै परिचित नभए पनि पसल खोल्ने समयमा घरबाट पसल जाँदा र पसलबाट घर फर्कदा बीचबाटोमा उनीहरुको सधैं हेराहेर हुन्छ । यस्तो हेराहेर हेराहेरमै करीब ५ वर्ष वितिसकेको हुन्छ ।
एकदिन बिहान पसल खोल्न गएको बेला रामले श्यामसँग हेराहेर हुने बित्तिक्कै हाम्रो जागिर साट्ने हो ? भनेर भन्छ । श्यामले लौन लौ साटौं न साटौं , हामी दुईले बेकारमा समय खेर फालिराछौं भनेर भन्छ र उनीहरुले आफ्नो फोन नंबर साटासाट गर्दछन् ।
सुन्दैछु आजकल विनायो
यो उजाड मरुभूमिमा बज्न थालेछ
त्यसैले म मात्रै होइन
यता उता न्याउली रुन थालेछ
उजाड बालुवाका डाँडा काँडा
न्याउलीका आँशुहरुले भिजिसकेछन
थाहा छैन कुनै दिन निरासाको हुरीले
समथर तराइमा परिणत हुन्छ कि ?
आँशु त न्याउलीको नै हो
तर त्यसमा शीत पनि बर्सिदिन्छ
जसको पिडा न न्याउलीले थाम्न सक्छ
न ति उजाड डाँडा काँडाले
दिनको प्रचण्ड घामले यो तातिन्छ
रातको जुन हेर्न यो आतिन्छ
सिद्धिएका रासनका थैला पो हो कि जिन्दगी
अभावमा रित्तिएका घैला पो हो कि जिन्दगी
यात्रा केहि अधुरो अपुरो,खाली खाली,जस्तो
बिधताको पन्छाएको मैला पो हो कि जिन्दगी
जंगलको न्याय अझै कति सहनै पर्ने हो यस्तो
जित्न कसैलाई खसाल्नु पैला पो हो कि जिन्दगी
लिनुदिनु, किनबेच मानौं ब्यापार जिन्दगी
उच्छवासको यस्तै खैलावैला पो हो कि जिन्दगी
सिद्धिएका रासनका थैला पो हो कि जिन्दगी
अभावमा रित्तिएका घैला पो हो कि जिन्दगी - !!!
दिनैदिन जनताको हत्या छन यहाँ
भ्रष्टाचारी घुषखोरी सत्य छन यहाँ
साँचोकुरा बक्नुहुन्न केही नेपालमा
मृत्यु छिट्टै हुने उस्को तथ्या छन यहाँ
कानूनले नथामेका निती नियम छ
रामायण जस्तोमात्रै कथ्या छन यहाँ
ठुलाहरू जेजे गर्छन् छेक बार छैन
ठेकीभित्र घिउँ जस्तै मथ्या छन यहाँ
गरीबको अगेनामा चुलो बल्यहुन्न
नेतालाई भाषणले पत्या छन यहाँ
हावा सरि उडि हिन्ने, चञ्चल यो मन
भाखा गाउदै डुलि हिड्थ्यो, चौतारी र रानिबन ॥
शहरमा आए पछि, बे-सुरा पो भाको छ
जाला- झेल र कपट तिर, सबै सुर गाको छ ॥
कंक्रिटको जंगलले, स्वच्छता नकार्यो
जाहाँ जस्तो जे भेटिन्छ, सवै-सवै नै डकार्यो ॥
हामि हाम्रो भन्ने त, उतै नै छुटे छ
मानवताको जो नाता थियो, सवै नै टुटे छ ॥
आधुनिक्ता हावि भयो, अहंकार बढ्यो
रङ्ग-रेलिया दिनचर्या, मस्तिको मात चढ्यो ॥
रोग-सोक बोकिया छ, युरियाको खान्कि
झ्याल्टुङ् पेट सुके खुट्टा, बिग्रिसक्यो बान्कि ॥
काहाँबाट आइयो अनि, को भन्ने कुरा
शहरको यो बसाईले आज, बिर्साई दियो पुरा ॥
कहिले काहिँ सम्झदा, सितल त्यो हावा
भोलि भोलि भन्दै कति, ढाट्छौ लाहुरे दाई
थाहै नदिई राति डाँडा, काट्छौ लाहुरे दाई
मन चोर्यौ मिठो बोलि, मधुर मुस्कानले
हृदयमा छाउदै फेरी, फाट्छौ लाहुरे दाई
आज यहाँ भोलि उहाँ, पल्टन सरे जस्तै
जहाँ गयो त्यहि मन, साट्छौ लाहुरे दाई
माया छैन भनु भने, शकां गरी भन्छौ
मख्ख पार्दै मलाई नै गफ, छाट्छौ लाहुरे दाई
सक्दिन म पर्खिनलाई, भन कहिले आउने
दिलमायाको फेला परे, आट्छौ लाहुरे दाई
