रामोराम जामसरि नजरमा चढी हजुर ।
जेठी होईन तिम्री माईली छोरी अति मन परी हजुर ।
हिजो गैरीखेतमा देख्या थिए ठ्याक्कै मनजरी हजुर ।
गोरी होईन तिम्री काली छोरी अति मन परी हजुर ।
स्वर ऊन्को कोयलीको, नाच्दा जस्तै मयूर हजुर ।
मोटी होईन तिम्री पात'ली छोरी अति मन परी हजुर ।।
बोलीबचन उस्तै मिठो रानी बनकी चरी हजुर ।
लजालु होईन तिम्री नक्कली छोरी अति मन परी हजुर ।
गाँउपनि मन पर्यो,हुनेभो मन परेको ससुराली हजुर ।
तारा होईन तिम्री जूनसरि छोरी अति मन परी हजुर ।।
बुझ्नेले बुझिहाल्छ नबुझ्नेलाई के था' हुन्छ ?
एकैचोटि मन्त्री हुँदा, करोडौँको जेथा हुन्छ !
हाम्रा बाउ मूर्ख रै'छन्, राजनीति नै गर्नुपर्थ्यो,
त्यसैले त यो घरमा, सानै कुरा लेठा हुन्छ !
मैले चाहिँ समयमै, यही बाटो लिनुपर्छ,
नत्र भने आफ्नो जीवन, आफैँलाई व्यथा हुन्छ !
बोल्न, ढाँट्न र खोइरो, खन्न जाने पुगिहाल्यो,
अलिकति यता हुन्छ, धेरैचाहिँ त्यता हुन्छ !
ठण्डीको मौसम । जहाँ गएपनि जसको मुखबाट पनि चिसो मौसमकै बारेमा चर्चा–परिचर्चा सुनिन्छ । कोहीसँग भेटघाट भयो कि कुराकानीको सुरुवातनै ओहो ! सारो जाडो भत्रे वाक्यबाट हुन्छ ।
जाडोको बिदा मनाउने क्रममा हामी रमाइलो गर्न भनी घरबाट बाहिर निस्कियौं । धेरै दिनको अन्तरालमा बल्ल आज धमिलो हुस्सुलाई लोप्पा खुवाउँदै घाम पनि आफ्नो सुनौलो पहेँलो रुपमा प्रकट भएको छ । घामको न्यानोपनले मन फुरुङ्ग थियो । हाम्रा पाइलाहरु बस स्टेशनतिर मोडियो । तराइको चारैतिर खाली जमिन निष्तब्ध भएर फैलिएको छ । केहिबेरको हिँडाइपछि हामी बस स्टेशन पुग्यौं । हाम्रो गन्तब्यतर्फ लाग्नको लागि हामीले आधाघण्टा जस्तो बस पर्खनुपर्ने भयो । त्यहाँ बसको पर्खाइमा रहेका मध्ये कोही उत्सुकताका साथ आ–आफ्ना कुराहरु गरिरहेका थिए भने कोही निःशब्द छायाँझैं उभिएर कुरा सुनिमात्र रहेका थिए ।,
सा–साना नीजि गाडीहरु आ–आफ्नो उद्देश्यका साथ अज्ञात स्थलतिर बेस्सरी हुइकिन्थे । म र मेरी साथी भने नीलो आकाशलाई छानो बनाएर त्यही फैलिएको निश्चल आकाशमुनि निकै बेरसम्म मौन रह्यौं । टाढादेखिको गाडीको आवाज आएर हाम्रो कानमा ठोक्किँदै निकै सुदूर पुगेपछि मात्रै ती आवाजहरु विलीन हुँदै हराउँदै जान्थ्यो । फेरि अर्को गाडीको आवाज त्यसैगरी दोहोरिन्थ्यो ।
कुरो २० वर्ष अगाडिको हो । विनोदको बुबा र उनीहरुको बुबाको धेरै ठूलो झगडा भएको थियो । त्यसैले विनोदको परिवार र उनीहरुको परिवार बीच बोलचाल बन्द थियो । उनीहरुको घर र विनोदको घर आमुत्रे–सामुत्रे थियो । बीचमा व्यस्त मोटरहरु कुद्ने बाटो थियो । अझ झन् उनीहरुको कोठा र विनोदको कोठा आमुत्रे–सामुत्रे थियो । झ्यालको वारपार सधैं उनीहरुको आँखा जुधाजुध हुन्थ्यो । उनीहरु दुइटी दिदी–बहिनी थिए । विनोद एक्लो छोरो थियो । ती दुइटा परिवारको शत्रुताको झलक विनोद र तिनीहरुमा झल्किँदैनथ्यो ।
परिवारको आँखा छली–छली उनीहरुको प्रेम टुसाएको थियो । उनीहरु बिहान कलेज जान्थे , ड्युटीगर्न १० देखि ५ बजेसम्म आफ्नो ब्याग पसलमा पनि जान्थे । विनोद पनि बिहान कलेज जान्थ्यो । विनोदको पनि रेडिमेड लुगाको पसल थियो । ऊ पनि त्यहाँ १० बजेदेखि ५ बजेसम्मै जान्थ्यो । उनीहरुको ब्याग पसल न्यूरोडको वल्लो पट्टी थियो भने विनोद बस्ने पसल पल्लो पट्टी थियो । कहिले उनीहरुले विनोदको पसलबाट पैसा भएरै पनि कुर्ता सुरुवाल उधारोमा लान्थे । अनि भेट्ने निहुँमा बिस्तारै विस्तारे उधारो चुक्ता गर्थे । कहिले विनोदले पनि उनीहरुको पसलबाट पैसा भएरै पनि ब्यागहरु उधारोमा ल्याउँथ्यो । अनि विस्तारै–विस्तारै उधारो चुक्ता गथ्र्यो केवल सधै भेटेर मुस्कुराएर हेर्ने निहुँमै । बीचमा आवारा सडकमा रोमाण्टिक गानाहरु बज्थे । उनीहरुको त्यहाँ पनि हेराहेर हुन्थ्यो । आवारा सडकको गानासँगै उनीहरु हाँसी हाँसी हेराहेर गरिरहन्थे ।
सुर चक्नाचुर भयो र त दिमाग तात्यो,
आफ्नो दूर भयो र त दिमाग तात्यो ।
जस्लाई आँखाको नानीसरि आँखामा राखे,
त्यो आँखाको घुर भयो र त दिमाग तात्यो ।
बर्खाको भेल नभनि भवसागर तराए त्यस्लाई,
त्यहि मेरो असुर भयो र त दिमाग तात्यो ।
दधिचिको ब्रम्ह बज्र बनाउछु भनि बिचारे थे,
बजिया बाख्रीको खूर भयो र त दिमाग तात्यो ।
सोध्यौ प्यारा, तिम्रो वचनले के गर्यो
कोमल छातीमा गोलीले जे गर्यो
बोल्यौ मीठैमीठै ती ओठ पनि मुस्कुरायौ
मायाको नक्कली मुस्कानले के गर्यो
भेट्यौ रोजैरोजै यात्रा पनि सँगै गर्यौ
आधीबाटोमा छोड्ने साथीले के गर्यो
पियौ सँगैसँगै लागे जस्तो पनि गर्यौ
होशमै हुँदा बेहोशी मान्छेले के गर्यो
फुटबल सारै जान्नु पर्ने बाई-बाई रोबर्ट अब
पत्रकारलाई गाली गर्ने बाई-बाई रोबर्ट अब
जाउ बाजे तिम्रै टोटेनहाम्लाई सिकाउन है,
च्याम्पियनको गफ भर्ने बाई-बाई रोबर्ट अब
के गर्छौ बाजे, तिम्रा पनी गफ नै ठुलै भए,
नेपालीहरु गोलमै मर्ने बाई-बाई रोबर्ट अब
गोरो छाला फुटबलमा पारङ्गत हुन्थे अरे,
तिमि गोरो, गोलै टर्ने बाई-बाई रोबर्ट अब
गाउँ-बस्ति डुल्दा हुदि, हाम्रा विचमा कुरा हुन्थे
तिम्रा ति तर्कहरुले, हाम्रा मनका कुना छुन्थे॥
कसिला ति हातहरु, मिलाउदा नि मख्ख हुन्थे
तिम्रा ति भावनाले, हाम्रा मनका कुना छुन्थे॥
शहर पस्यौ गाउँ भुल्यौ,जाहाँ तिम्रा सरीर डुल्थे
फजुल रहेछन् ति तर्क, जो मनका कुना छुन्थे॥
वाचा-कवोल बिर्स्यौ सवै, जो याहाँ व्यक्त हुन्थे
ढोङ्ग रहेछन् ति भावना, जो मनका कुना छुन्थे॥
परेली यो भिजाएर, रुने मन छैन ।
पिर ब्यथा पखालेर, धुने मन छैन ।।
म जे छु ठीक छु, अरुसङ्ग रोइ रोइ ।
हजुर भनी पाउमा, छुने मन छैन ।।
गर्व लाग्छ मलाई, आफ्नै पौरख देखी ।
त्यो दासत्वको जिन्दगी, हुने मन छैन ।।
दु:ख सङ्ग लड्नु पर्दा, आशु यो झारी ।
वर्षायाम को छानो झै, चुने मन छैन ।।
गरे रै पो छाड्यौ युद्द राष्ट्र लुट्ने दाउमा
हान्यौछुरा तिमीआफ्नै आमाको त्यो पाउमा ।
अत्याचारी तिमीले नै दुखायौ यो नेपाल
अज धस्छौ बिष किन पुरानो त्यो घाउमा।
ठग्नै ठग्यौ नेपालीलाई त निकम्मा तिमीले
गर्छु भन्दै यो देशको बिकासका नाऊमा।
कति क्रुर रै'छौ बेच्यौ सोजा सिदा नेपाली
हेरी-हेरी तिमीले त ठुला साना भाऊमा ।
