आफ्नै भाग्य खोसिएर पिउन थालेको हुँ ।
आफै भित्र जोसिएर पिउन थालेको हुँ ।।
जुन दिन बाट हाम्रो बाटो अलग भयो ।
त्यही रापमा झोसिएर पिउन थालेको हुँ ।
तिमी हार्दा मैले जीत सोच्नु गलत थियो ।
आफ्नै भुलमा दोषिएर पिउन थालेको हुँ ।।
तिमी बिनै यात्रा मेरो सहज गर्छु सोचेँ ।
अहमताले पोषिएर पिउन थालेको हुँ ।।
थुङ्गा थुङ्गा फुल टिपी माला उँने रहरमा ।
भबिश्य नै फुलाउने फुल हुने रहरमा ।।
उँनी राखी माला लाई नओइलिने गरी त्यों ।
पिरतीले बाटेर त्यों मन छुने रहरमा ।।
बिहानीको उषा संगै उर्वराउने त्यों शीतमा ।
मायालुको तृष्णा राखी बुट्टा बुँने रहरमा ।।
हरियाली वन पाखा डाडा काड़ा घुमौ भनी ।
यो हेर त ! फुल्को रूप ! रंङग चुँने रहरमा ।।
चाह्या बेला साईनो लगाइ जात जोडी दिन्छ
फुलमात्र कहाँ हो र झारपात गोडी दिन्छ ।
लिन पर्ने जे छ सबै लिएर नै त छोड्छ
दिन पर्दा भने आफ्नो हात मोडी दिन्छ ।
खानलाई बाचा कसम खाएकै हुन्छ त्यहाँ
स्वार्थ पुरा गर्नलाई तर बात तोडी दिन्छ ।
यहाँ यस्तै हुन्छ हजुर यहाँ यस्तै हुन्छ
अँध्यारोमा आफ्नै छाँया साथ छोडि दिन्छ ।
लुकिचोरि धाउनुको मजा बेग्लै छ
अधेरिमा आउनुको मजा बेग्लै छ
एकातिर तिमी अनि अर्को तिर म
बसेर रमाउनुको मजा बेग्लै छ
डुबेर कल्पनामा त्यो सुहागरातको
तिमीमा हराउनुको मजा बेग्लै छ
यौवन प्यासले छटपटेको बेला
तिमीलाई पाउनुको मजा बेग्लै छ
उत्तरमा हिमाल छ हेर शिर उठाइरा'को
उतातर्फ सेतीले छ हेर पिर लुकाइरा'को
लाली फुल्दछन् डालिमा, ढपक्क छ पाखा
उस्तै मित धर्ती छ हेर निर झुकाइरा'को
जाल छल्कदा तालमा, लपक्क थ्यो माछी
उनिए ति सेक्नु छ हेर झिर उडाइरा'को
ताक तन्किए उस्तरी, तनक्क छ कमानमा
उचित लक्ष्य छुनुछ हेर तिर छुटाइरा'को
राप सेलाउदै डुब्यो, छपक्क आँचल त्यो
उजेली सुस्त छोप्दैछ हेर गिर लुकाइरा'को
बिजुली चम्किदा
आकाश गर्जिदा
धर्ती थर्किदा
चैत्र र बैसाखे बताससगै,
बिस्तारै तातेको धर्तीमा !
डडेका कान्ला र पाखाहरुमा
बर्षाद संगै टुसाएका सिरुहरु,
नव पालुवा र बिरुवाहरु,
सधैं खेल्ने धारे ढुङ्गा
र
छेवैको रानी बनमा,
म नहुँदा,
मेरो अनुपस्थीतिमा
म माथी
ठूलै आरोप लागेछ..... ।
आरु फूल्ने बेला
म परदेशी भएँ रे
आरु फूल्ने बेला
मैले देश काल
यस्तो लाग्यो तिम्लाई भेट्दा पहिलै भेट्नु पर्थ्यो
दुवै मिली सामन्तको पर्खाल छेड्नु पर्थ्यो
मिल्दो रैछ विचार हाम्रो चाह पनि उस्तै
छाती भित्र उर्लि रहने बह पनि उस्तै
एकार्काको हात समाई क्षितिज टेक्नु पर्थ्यो
दुवै मिली सामन्तको पर्खाल छेड्नु पर्थ्यो
वर्ग विभेद अन्त्य हुने दिन ल्याउनु थ्यो
सबै एक हुन् भन्ने उदघोष गर्न भ्याउनु थ्यो
उचोँ निचोँ भन्ने सोचाइ हामीले मेट्नुथ्यो
निष्कलँक स्वछ मन ले बाच्ने देखिएन ।
निसन्देह: आत्मा गौरब साच्ने देखिएन ।।
कुल्चिएर अरु लाई अघी बढ्ने हरु ।
आँफै लाई कसी लगाई जाच्ने देखिएन ।।
ताक परे तिवारी चाल नत्र गोतामे हो ।
निर्विवाद ले स्वतन्त्र मा नाच्ने देखिएन ।।
कलँक मा मुछिएर ओभानो नै बन्छन ।
समाजमा त्यो आफ्नोढाड भाच्ने देखिएन ।।
वाद_वाद मा अल्झिएर मती भ्रष्ट हुँदा ।
फोहोर सङ्ग आँफै लाई दाज्ने देखिएन ।।
न मिल्ने गाउन, न सुनाउन मिल्ने
यो कस्तो अनौठो गीत
नलुकाउन सक्ने नदेखाउन मिल्ने
यो कस्तो अनौठो प्रित
कहिले गाउछन् यी ओंठहरु,
सम्झेर उनको माया
कहिले हास्छ्न् यी आँखाहरु
कल्पेर उनको कायाँ
कहिले बहकिन्छ मुटु
सोचेर मनको यो मीत
कहिले तड्पिन्छ मुटु
मान्छेको मानसिकता परिवर्तन गर्ने हो भने
सवैको जीवनमा खुसियालि भर्ने हो भने
छाडौ बन्दुकको गोलि पड्काउन
छाडौ झुठ र जाल-झेलमा लड्काउन
छाडौ निरिह र निमुखालाई चड्काउन
छाडौ समयको पावन्दिलाई घड्काउन
यस्ले त केवल निरासा, कुण्ठा र आक्रोस
मात्र जन्माउने छ।
ईमानको खेति, विश्वासको उत्पादन,
सम भावको वितरण गर्न सिकौँ
यस्ले मानसिकता परिवर्तन गर्ने छ
सवैको जीवनमा खुसियालि भर्ने छ।
