म अबोध मान्छे
मेरो मस्तिमा अधम र मुर्खताको
घातक दाग लागेको थिएछ,
मेरो बैठान कट्टर थियो
र त कसैको दिलको कुरा बुझ्न असमर्थ थिएँ ।
असमर्थित म जब फालिएँ
तब,अकडिएका मेरा बैठान पग्लिन थाले
अनि मस्तिका दागहरु पखाल्न थाल्यो
बिस्तारै-बिस्तारै
सुस्त-सुस्त
अनि चेतना खुल्न थाले
तर म रित्तीसकेको रहेछु
चेत खुल्न अगावै,
यसर्थ आज पश्चातापको मैदानमा
नि:सहाय म छटपटाई रहेको छु ।
किन कि,
कुनै दिन मेरो पनि
एउटा छुटै संसार थियो
नेपाली लेखहरु - पृष्ठ १८५
विधाहरू
उस्लाई किन कस्ले मार्यो, भन्नु पर्छ सरकार
आलटाल हैन पारदर्शि, बन्नु पर्छ सरकार
नैसर्गिक त्यो अधिकार, जनताले पा को खैत
यसै गरी कति मरे, गन्नु पर्छ सरकार
पैसा दिई सर्ने रोगमा फाट्ने टालो कति हाल्छौ
मान्छे खाने किरा फाल्न, निफन्नु पर्छ सरकार
अन्यायको भुमरीमा, न्यायलाई जन्म दिन
प्रशब त्यो पिडामा झै, कन्नु पर्छ सरकार
अपराधिको सन्जाललाई, निमिट्यान्न पार्न यहाँ
खोस्रिएर मात्र हुन्न उधै, खन्नु पर्छ सरकार
तरंगीत मन शान्त हुन्छ आज,
एकपल्ट बुद्धका ती आँखालाई नियाली हेर
बसन्त पलाउछ, डढेको मुटुमा आज,
एकपल्ट शान्तिका संदेशलाई गमि हेर - !
मानस त़प, शान्तिका जप, सास्वत हुन्छ तब,
जब बहिरिन्छौ हामी कुरूप बिचारहरुबाट
बिचारमा तर्क, आँखामा मर्म, धर्म बन्छ तब
जब तडपिन्छौ हामी अरुको घृणा र पीडाहरुबाट
संकल्पको दियालो जलाऊ मन मनमा आज
निभ्न दिन्न दयाको चिराग भनि
अल्पकालमै खडेरीले सुकी जाने मूल भएँ,
चिमोटेर-निमोठेर फ्याँकिने म फूल भएँ।
मान्छेभित्र मान्छे यहाँ खोजी मर्दा भेटिएन,
यो विचित्र जमानाको विचित्रकै भूल भएँ।
यही छातीमाथि टेकी गयौ पारि तरेर,
जीर्ण भई बीचैमा भाँचिएको पुल भए।
आफ्नै बाटो हिँडिरहेँ पसिना बहाउँदै,
कुन्नि किन दुनियाँको मुटु घोच्ने शूल भएँ!
तिम्रो यादले सताउँदा प्युने रहर जाग्दै गो,
प्युँदै गएँ,प्युँदै गएँ,प्युँदा-प्युदै झुल भएँ।
कहाँ छौ मेरी मायालु विरहमा फुल्दै छौ ?
बिर्सी ति बाचा प्रियशी कता पो डुल्दै छौ ??
भिजे नयन आँशुका लहरमा याद तिम्रै हो ?
एक्लै भए बिना तिमी कता पो भुल्दै छौ ??
रुझे जिबन पीडाका शहरमा साथ तिम्रै हो ?
हेरे झैँ तर आभास छैन कता पो खुल्दै छौ ??
रोए आज मनका रहरहरु मात तिम्रै हो ?
आउ प्रिय अब स्पर्श छैन कता पो घुल्दै छौ ??
रुप हेर्दा लाग्छ चिल्लो दाल जस्तो ।
रै'छ आत्मा कुहिएको माल जस्तो ।
गरि मायाँ गर्छु भन्छौ गरि खै के,
गर्छौ कुरा मस्ति बिग्र्या हाल जस्तो ।
पाईलाई पिच्छे मायाँ फेर्दै हिंड्ने,
बानि तिम्रो व्यापारीको चाल जस्तो ।
व्यर्थै मलाई अल्जाएर राख्ने कठै !,
तिम्रो मायाँ माकुराको जाल जस्तो ।
कति रुनु वियोगमा, रुँदा - रुँदा,
भयो आँशु छोरोल्पाको ताल जस्तो ।
यहाँ अरुको देखेर
जलनको सागरमा
जल्नेहरुले
कल्पनामा शब्दका सागरमा
गोतालाई मोतिरुपी शब्द झिकेर
यहाँ
म ओशो र गुरु महाराजको
अनुयायी हुँ भनेर खोक्ने गरेको
र दुइ चार भ्रमित कुरा गरेर
सिधा साधा पाठकको
आँखामा भ्रमको छारो हालेको प्रस्ट देखिए ।
ये मनका चिन्तनबादीहरू ,
ये भौतिक तनका
कुरा काट्ने नारदबादीहरू
सक्छौ भने
तिमी ओशोले झैँ
आफ्नै तपोबन खडा गरन ?
ताकी तिम्रो मार्गदर्शन
दुनियाँ मै
पहिलो नयाँ आयाम होस् ?
स्वाभिमानी नेपालीले माम खोजौ आफ्नै देशमा
नयाँ नेपाल बनाउन काम खोजौ आफ्नै देशमा
फर्कौ अब परदेश बाट हामी सबै यूवाहरु
चाँडै नयाँ बिकाशको लाम खोजौ आफ्नै देशमा
बिदेशीको अर्थ बढाई दाषी भई बस्नु भन्दा
आटै खाँऊ फाटै खाँऊ नाम खोजौ आफ्नै देशमा
कतिन्जेल जिउनु हामी अन्धकारमा यो जीवन
भावी दिनमा न्यानो दिने घाम खोजौ आफ्नै देशमा
अहिले पो मुख मात्यो त, सेल सुधार्नुपर्छ ।
के-के रोग लाग्छ भन्छन्, तेल सुधार्नुपर्छ ।।
जसले हान्यो, उसले जान्यो, बडो रमाइलो ।
सके अलिअलि यो, खेल सुधार्नुपर्छ ।।
यदाकदा थेगी थामी, नसक्नु पो बन्छन् ।
बाँध बाँधी जनताको, भेल सुधार्नुपर्छ ।।
वारमा पनि ब्यारमा पनि, धेरै सजिलो ।
भारततिर चल्नेचाहिँ, रेल सुधार्नुपर्छ ।।
मन मेरो यसै फाट्यो उसै फाट्यो सिएर आएँ।
उनको मायाको मात लाग्यो त्येसैले त पिएर आएँ।।
यो दुनीयामा उनकै भो जित हारहरू मैं खेप्दैछु,
हानिन छुरा आफ्नै सम्झी घाइंते मुटू लिएर आएँ।
उनको खुसी फुल्ने त्यो बगैंचामा रम्नेहरू ति धेरै देंखे,
तिनै मनहरू रमाउन मल जल दिएर आएँ।
