तिमीले पुज्ने देउतासँग रिस खाएर आएको छू,
त्यहि झोकमा अमृत छोडि बिष खाएर आएको छु ।
दिमाग मेरो अँचार भयो, बिचार रण्डी बजार भयो,
तिम्रो कसम खाई मगज खिस्काएर आएको छु ।
छातीभरि चाह थियो,मुटु पोल्ने डाहा थियो,
त्यो छाती र त्यो मुटुलाई फुटाएर आएको छु ।
ध्यानमग्न तिम्रो देउताको ध्यानैसँग रिस उठ्यो ,
देउतालाई सकिन सो पुजारीलाई जिस्काएर आएको छू ।
आफैलाई थाह छैन तिम्लाई , कति माया गर्छु सानु
माया मेरो सतबिज बनाई ,तिमि माथि छर्छु सानु
आधि हैन बाढि हैन , छिन भरमै उजाड पार्ने
झरनाको निश्चल जल हु , तिम्रै मनमा भर्छु सानु
तिमि सग केहि माग्दिन ,मात्र मेरो मनमा बस
टाढा भयौ भने नयन बाट ,सायद मत मर्छु सानु
सदाबहार हरीयालि बनि रहु , यो जुनि भरनै
पतझड बन्नै पर्यो भने , तिम्रै अघि झर्छु सानु
पोहोर जस्तै यसपालीनि होलि खेल्ने रहर् थियो,
चारै तिर दाजुभाई छन्, तर मनमा जहर् थियो ।
रंग संगै उमंग थ्यो साथी भाईको जमघट् थियो
इन्द्रेणी झैं रंगी हिँड्ने खुसीको त्यो लहर् थियो ।
पानि बग्न छोड्यो नलमा बाल्टी पनि रित्तिएछ
बर्षा संग भिज्न खोजें ढलको पानि फोहर् थियो ।
बुढा बच्चा जाति धर्म मायाँ बाँडी झुम्न खोज्दा
बैंशिपनले भरिएको त्रासित् अन्जान सहर् थियो ।
जल्दैछु म तिम्रो मिठो यादको रापले ।
गल्दैछु म भित्र भित्रै ब्यथाको चापले ।।
सपना नै बन्यो हाम्रो मायाको झुपडी ।
ढल्दैछु म त्यही पापी मोरिको श्रापले ।।
कसरी खै मैले मुख देखाउ समाजमा ।
छल्दैछु म मेरो आँग लागेको छापले ।।
नहुनु थ्यो भयो गल्ती सम्झेर दिन्कै ।
बल्दैछु म आफ्नै गल्ती पश्चातापले ।।
एक थुप्रो हाड र मासुले बनेको मानव पुत्ला
एक मुठ्ठी श्वासले साथ नछोडुञ्जेलसम्म
अहंकारको आभुषणले विवेकी चेतना धमिल्याएर
अन्याय र अत्याचारलाई अस्त्रशस्त्र सम्झिएर
निर्धो माथि प्रहार गरिरहन्छ
सस्तो लोकप्रियताको खातिर
हत्या र हिंसाको व्यवसाय खोली
आतंकबाजी मच्चाएर
जगतको शान्ति खल्बलियाएर
किञ्चित लज्जा नमानी मुस्कुराइरहन्छ
शुन्दर फुल बतासले भुँईमा झारी दियो..
थाहाई नभै निष्ठुरीले मायाँ मारी दियो..
आफु सव्य चिनाउन देउतै छुँदा रहेछन
धेरै कसम खानेहरु झुटा हुँदा रहेछन..
मलाई फाली निर्मोहिले बसाँई सारी दियो
थाहाई नभै निष्ठुरीले मायाँ मारी दियो..
छोडी जानु थियो भने किन आशमा पार्यौ
मेरा सारा खुसी लुटी आज जिउंदै मार्यौ..
अरुलाई अंगालेर मलाई एक्लै पारी दियो
थाहाई नभै निष्ठुरीले मायाँ मारी दियो..
जग बसाउछौ भने मायाको छाना बन्न तयार छु
सुमुधुर संगित सगै मदहोसी गाना बन्न तयार छु
यदि तिम्ले मेटिदिन्छौ भने जिन्दगीमा भोक मायाको
सबै कुरा बिर्सिएर म त्यहि खाना बन्न तयार छु
ल्याउछौ भने मेरै समिप्यमा जिवन त्यो तिम्रो सानु
हासी खुसी सुरक्षित राख्ने त्यो थाना बन्न तयार छु
मेरै हातमा सबै बैंश राजिनामा गर्छौ भने तिमी
जिन्दगीको तमसुकमा तिम्रो पाना बन्न तयार छु
के लेखौं ,भावना र एथार्थ को कसमकसमा ,आजको हाम्रो राष्ट्रियपरिवेश र त्यसको अवस्था सृजना गर्ने सायद हामीहरु स्वयम त होइनौं ?
देशको बिकराल अबस्था घट्ने भन्दा मा चुलिंदै गैरहेको असमझदारिता ,एक अर्का माथि गरिने लाल्छना ,जसको स्वतःस्फूर्त असर पिंधमा देखिनु ।पिँध केलाई भन्नु होला भने राजनैतिक दल भनौं या व्यक्ति जमातको पिँध आम हामी जनता न हौं ।
भन्ने गरिन्छ ,कुनै राज्नैतिकं दल या नेताहरु राम्रो असल भए पो देश बिकसित हुन्छ ।समाज उन्नत हुन्छ ।तर भन्न मन लाग्छ वर्ग ,संगठन,दल समूह तथा यस्तै नामाङ्कृत जमात को वास्तबिक मेरुदण्ड हामी नैहौं ।र हामीहरु बन्दै छौं नितान्त 'अन्धो भक्त' ।आजको यो जर्जर अबस्थाको पक्षपाती हामीहरु हौं ।नेतावा दलहरु होइनन् । अन्धो भक्त मै पूर्ण विश्वास गर्ने हुँदा उनीहरुमा महसुस नै छैनकी गल्ति कुन चराको नाम हो ?मञ्चमा खडा भै तथानाम बोल्दै छन् नेताहरु र त्यसको सकारात्मक ,नकारात्मक नछुट्याई तालि बजाउँदै छौं हामीहरु ।उनीहरुबाट निस्कने प्रत्येक वचनहरुनै सर्ब परिहुन भन्ने ढोगी विश्वास ;जसको परिणाम सदैब भयावह रहन्छ ।बन्द र हड्ताल तथा अत्यन्त घाती घटनाहरु नै यिनका उपज हुन् ।मन दु:ख्छ ,यत्रतत्र कोमल मनहरु कठोर बनिरहेको देख्दा ।परिवार ,समाज देखि सदन सम्म एस्तै सरकार र परिपाटी ले जगडिरहेको देख्दा ।जहाँ तहीं गुट र उपगुट ले गर्दा सक्षमता र ऊखर मन मस्तिष्कको फुट भै रहेको छ ।यहि न हो अन्धो भक्त जसको कारण गरिबी र दासतातिर धकेलिंदै छौं ।अरुबाट होइन स्वयम आ-आफ्नै भन्ने दल या नेताहरु बाट ।परिणामतः आजको नेपाल जहाँ काँध हालिरहेका छौं हामी नेपालीहरु !यो नै दरिलो उदाहरण हो ।
सुनाउछ समयले आतङ्कको राग सधै
लुटिदैछन् फूलहरू रक्ताम्मे छ बाघ सधै
रेटिदैछ प्रतिदिन चेतनाको घाटी यहा
लागेको छ चरित्रमा कलुषित दाग सधै
बेचिदैछ स्वाभिमान आज खुला बजारमा
खोसिँदैछ यो धर्तीमा निमुखाको माग सधै
मिचिदैछ इमान र सद्भावको साधसीमार्
गर्छन् सबै आफ्नै सुख-सुविधाको माग सधै
आज के कोनो जायगा घुरते जाबो ?
जाबो दादा जाबो !
मायापुर जाबो ?
जाबो जाबो !!
आज घर उदास छ । मनहरू उदास छन् । हिजोसम्मको चहलपहल आज उदासीमा परिणत भएको छ । कोठा, घर, आँगनमा एक किसिमको शून्यता छाएको छ । मामा, विष्णु दाहाल र माइजू निर्मला दाहाल मलीन मुद्रामा हुनुहुन्छ । आफ्नी एक मात्र सन्तति प्यारी छोरी नितुलाई अन्माएर पराइघर पठाएपछि पुत्री विछोडको विरहमा उहाँहरू विहृवल हुनुहुन्छ । हुन पनि हो, आफूले कति दुःख र पीडा सहेर जन्माइ हुर्काइ आफ्नै कलेजीसरह माया गरेर पढाइ लेखाइ ठूली बनाएको सन्ततिसँग चटक्कै माया तोडेर अर्काको घर पठाउनु पर्दा कसको मन नरोला र ! छोरीको जात पनि कस्तो हगि ! अर्काको घर जानै पर्ने, जन्म दिने आमाबुवा र आफन्तलाई चटक्कै बिर्सनै पर्ने, आफू जन्मी, खेली, हुर्की बढेको घरआँगनलाई चट्ट छोड्नै पर्ने !
सबै उदास मुद्रामा टोलाइरहेका देखेर खोकोनदा मतिर इङ्गित गर्दै मायापुर घुम्न जाने प्रस्ताव राख्नुहुन्छ । म तत्काल सहमति जनाइहाल्छु । किनकि मलाई उदासीले भित्रभित्रै चिमोटिरहेको हुन्छ । मन कतै बरालिन र रमाउन छट्पटाइरहेको हुन्छ ।
