नाना थरी फेशन गर्छौ गाउघरमा हुर्की ।
बुढा बुढी बाबुआमा लाई देखाएर घुर्की ।।
शरिर भरी ट्याटु खोपी हिप्पप भन्छौ ।
साव अक्षर जाँदैनौ निकै लाउछौ फुर्ती ।।
स्टायल पार्छौ रयाप सितै पाए झ्याप ।
कुसङ्गत ले पिउछौ चरेस गाजा सुर्ती ।।
जिउनडालको मरन्च्यासे देखाउछौसान ।
मैहुङ भन्दै चोकचोकमा लगाउछौ उर्दी ।।
अन्ध्यारो मा कतीबस्नु, एउटा टुकी बालौन ।
नयाबिचार मनमा राखी, पुरानोलाई ढालौन ।।
आजबिक्रिती र बिसङ्गतिले, दुर्गान्धभो हेर ।
गाउबस्ती सुधारनलाई, सबलेपाइला चालौन ।।
सुनलाईजती पगालेनी,पित्तलकहिले बन्दैन ।
वैरी भाव फाली हजुर, कुबिचारलाई गालौन ।।
बैशाखीको साहारामा, पराइकै भर कती पर्नु ।
चुहिएकोआफ्नो घरकोछानो,सबैमिली टालौन ।।
बढि भावुक कुनै कुनै समय म भई दिन्छु । असंगत र असम्बन्धित सोचाइहरु मगजभरी आउँछ । अझ दिनभरी काम नहुँदा र बात मार्ने साथी नभएर एक्लो भएको बेला कस्तो कस्तो कल्पनामा म बग्छु, म आफैलाई समेत थाहा हुँदैन ।
यस्तै कल्पनामा उड्दै म चिसो हावाको खोजमा बाहिर निस्कन्छु । दोछायामा परेका बाङ्गा टिङ्गा लहराजस्ता छायाहरुले मलाई बिषालु साँपको भ्रममा पार्दछ ।साँपले मलाई डस्छ, मेरो मृत्यु निश्चित छ, म केवल एक घण्टा बाच्छु । म झस्किन्छु, म यो एक घण्टाको जीवनमा के गर्छु ? अहा मलाई यो जीवनको मोह उब्जिन्छ , कति अमुल्यवान यो प्राण छ— अफशोच लाग्छ ।तर कस्तो खराब बिचार यो मगजमा आउने गर्छ , मलाई साँपले डसेकै छैन । म सतर्क हुँदै आफ्नो मनको भ्रम निवारण गर्दै आफैलाई सम्झाउछु तर शङ्का उब्जिन्छ ।
केहि दिन अगाडी माछाको तरकारी खाँदा 'माछाको काडा घाटीमा अडकिएर ठुला ठुला धेरै मानिसहरु मरेका छन्' भन्ने सम्झदै खाईरहेको थिए । मेरो पनि घाटीमा काडा अडकिन्छ, गाडिन्छ कि म निकाल्ने सक्तिनँ 'भन्ने सम्झदै बढि सतर्क भएर माछाको एक टुक्रा छपाई रहेको थिए, बेसुधमा निलेछु एउटा काडा साँच्चै गाडिएको महसुस गरें । घाटीमा होइन जिब्रोको जरामा जसलाई मैले निकै निकाल्ने प्रयत्न गरें , हरेस खाएर डाक्टरकहाँ पुगेपछी मात्रै छुटकारा पाए । कस्तो साक्षात सोचाई, त्यस्तै आजको खराब सोचाई पनि साक्षात भयो भने ....
केवल एक घण्टा !
मैलो चोली थोत्रो टोपी टालम भन्थे हजुरबाले
यो दशैमा ठुलो खसी ढालम भन्थे हजुरबाले ।
हाम्रो घरपनि ज्योति छाऊन सक्छ यसपाली
पिस चामल सेल रोटी हालम भन्थे हजुरबाले ।
पिङ हाल्ने लट्ठो बाट्न काम आउछ हेरहै नाती
खरबारीको बाबियोलाई पालम भन्थे हजुरबाले ।
हामीमात्र कती सधैं पिल्सिएर बाच्नुपर्ने
यही दशैंमा गरीबीलाई फालम भन्थे हजुरबाले ।
छोड्यौ किन बोल्न पनि आजकाल
कोहि पायौ होला धनि आजकाल॥
तिमी मेरो राजा भन्दै मर्ने सधै
गयौ अन्तै बैरी बनि आजकाल॥
छोडी साथ गए पनि टाढा टाढा
तिम्रै नाम जब्दै छनी आजकाल॥
तिम्रो साथ बिना मर्छु भन्दै हिड्ने
भाग्यौ माया दिन्छु भनि आजकाल॥
को हिमाली को पाहाडी सबै उस्तै तराई ।
मिली जुली बसौं हजूर कोही छैन पराई ।
हेर नेपाली हौं भन्ने हुनु पर्छ भावनामा ।
आफु-आफु लड्नु हुन्न के हुन्छ कराई?
आउ हामी सुध्रे सिंगोदेश सुध्रिनेछ हाम्रो ।
हामी सुध्री एकापसमा माया मोह सराई ।
देशको निम्ति केही गर्ने उदेश्य हुनुपर्छ ।
दिनहूँ यहाँ कति मर्छौ आफु आफै डराई ।
भिरमाथिको फूललाई टिप्न कहाँ सकियो र
शिरमाथिको फूललाई टिप्न कहाँ सकियो र ।
भेल आउँदै हुत्याउदै गर्दापनि जिन्दगीले
तिरमाथिको फूललाई टिप्न कहाँ सकियो र ।
कहिले खुशी कहिले आबेग सन्नाटाका पाटाहरु
पिरमाथिको फूललाई टिप्न कहाँ सकियो र ।
कहिले उन्छ शरीरमा रगतको भेलै बग्छ
झिरमाथिको फूललाई टिप्न कहाँ सकियो र ।
तिमि देखि धेरै टाढा बिरानो शहरमा छु ।
तिम्लाइ भेट्ने अथाह मनको रहरमा छु ।
रहरले होइन प्रिय बाध्यताले टाढा हुनुपर्यो ।
त्यसैले प्रिय पानिबिना माछि झै बगरमा छु ।
तिम्रै खातिर हासि हासि सहिदिंछु दुःख हरु ।
त्यसैले प्रिय आज बेतन लिने लहरमा छु ।
तिमि देखि धेरै टाढा बिरानो शहरमा छु ।
तिम्लाइ भेट्ने अथाह मनको रहरमा छु ।
सडकमा ढुङगा हान्नेकै बजार छ
प्रगतिमा खुट्टा तान्नेकै बजार छ ।
यतापट्टी ल्याप्प उतापट्टी चर्याप्प
राजनीति गर्न जान्नेकै बजार छ ।
बिकास त मट्ठ भएको धेरै भो
बाउबाजेको बिडो धान्नेकै बजार छ ।
रातारात मान्छे करोडपति हुन्छ
चम्चागिरी पेसा मान्नेकै बजार छ ।
आमा तिम्ले जन्मदिइ धर्तिमा छुवायौ l
दुद धारा अमृत प्याई हामीलाई हुर्कायौ l
आफ्नो मुटु फुटाएर हालि दियौ भित्र l
नखाएर भोकैबस्यौ हामीलाई खुवायौ l
रातो दिन मायागर्यौ जागा बसी बसी l
हामी लाई हँसाएर आफूलाई रुवायौ l
मनभरी पीरलियौ आफ्नो खुसी बिर्सी l
हामीलाई पार लगाई आफूलाई डुवायौ l
